Στους ώμους των γιγάντων...

Στους ώμους των γιγάντων αναπαυμένος στέκομαι.

Παρατηρώ την ομορφιά, την ασχήμια, το κάθε χρώμα και το σχήμα.
Απόλυτη και σχετική, η ομορφιά με θαυμασμό με καλεί,
αποπνέει μαγεία και στο πνεύμα μου αέρινα ανθίζει.

Αλλά και η ασχήμια - ένα παράδοξο - ξεχωριστή.
Κρύβει μυστικά, αποκαλύπτει νέα μονοπάτια και προοπτικές πλατύτερες.
Γιατί στην ασυνήθιστη «ομορφιά» της βρίσκεται το παράδοξο,
και η διαφορετικότητα της, ανεπαίσθητα, σου γνωρίζει τον κόσμο.

Απόλυτο και σχετικό συνδυάζονται σε έναν χορό,
Εναρμονίζοντας την ύπαρξη με αυτό που είναι αόρατο.
Η φλόγα είναι όμορφη, καίει αισθήματα στην αψεγάδιαστη νύχτα,
και μέσα από τη ζεστή αγκαλιά της, η ζωή ανακτά την έννοια της δύναμης.

Το αόρατο, μια μαγική ουσία, αινιγματική και αμετάβλητη.
Κρύβει μέσα της τα μυστικά και τις αναμνήσεις του παρελθόντος.
Αλλά κι εκεί, στο μη φαινομενικό, η ομορφιά θριαμβεύει.

Αποκαλύπτει μια εναλλακτική πραγματικότητα,
μια διάσταση ουσιώδους πνευματικότητας.
Είναι η αρχή του καλλιτεχνικού πνεύματος, 

η πηγή της έμπνευσης που αναδύεται απ΄ την ψυχή 

και ζωντανεύει σε μορφές αδιανόητες.

Στους ώμους των γιγάντων περιπλανιέμαι, παίρνοντας θάρρος.
Ανακαλύπτοντας πραγματικότητες που ξεπερνούν τα όρια της εμπειρίας.
Η ομορφιά και η ασχήμια, η φλόγα και το αόρατο,
σε μια χορογραφία του πνεύματος, συνθέτουν τον κόσμο ενός ποιήματος.

Ας αναγνωρίσουμε την ομορφιά, ακόμα και στην ασυνήθιστη μορφή της.
Ας αποδεχτούμε την ασχήμια, ως μια πηγή εξαιρετικής ποικιλίας.
Ας ανάψουμε τη φλόγα της δημιουργικότητας, που τρέφει την μάθηση,
κι ας εξερευνήσουμε το αόρατο, που κρύβει τις αλήθειες της ύπαρξης.

Στον κόσμο των λέξεων, στα σύνορα του πνεύματος,
η ποίηση γεννάει για να αποκαλύψει την ουσία της ανθρωπότητας.

Στο πλάι των στίχων, χορεύουν οι σκέψεις και οι αισθήσεις,
συνθέτοντας τη μελωδία της ζωής με ρυθμούς παράδοξους
κι απροσδόκητους.

Στους ώμους των γιγάντων, ανεβαίνω ψηλά.
Κοιτώντας την ομορφιά που ξεπερνά το φτερό μιας πεταλούδας.
Αναζητώντας την ασχήμια που στριφογυρίζει σαν χορευτής,
αιχμαλωτίζοντας την αντίθεση και αναπτύσσοντας την αρμονία της.

Η φλόγα ανάβει τις ψυχές, από το σκοτάδι ξεπηδά,
κι η ομορφιά της φωτίζει τον κόσμο γεμίζοντάς τον με χρώματα.
Στον καθρέφτη του αόρατου, αντανακλάται η αλήθεια ανεξήγητη,
καθώς η ποίηση αποκαλύπτει την αρχή του παντός,
το μυστήριο αναπόσπαστο.

Στην πύλη της δημιουργίας, όπου οι ιδέες αγκαλιάζονται,
στην άβυσσο της φαντασίας, όπου τα όνειρα απογειώνονται,
συναντώ τον χορό των λέξεων, που αργοπορεί τη γραφή,
κι ανακαλύπτω την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης να φλέγεται.

Στους ώμους των γιγάντων, είμαστε ποιητές και αναζητητές,
Με τις λέξεις μας ανυψώνουμε κι ανοίγουμε πύλες συναίσθησης.
Αγκαλιάζουμε την ομορφιά και αποδεχόμαστε την ασχήμια,
συνθέτοντας τη συμφωνία του απόλυτου και του σχετικού,
σε μελωδία.

Ανταίος

Άμοιρε ποιητή...
σαν βρέφος βυζαίνεις τις λέξεις

μ΄ αχόρταγος μένεις και μικρός
μακριά από του κόσμου τα μεγάλα
και τ΄ ανείπωτα.

Δύστυχε ποιητή...
λάτρεψες την ομορφιά και την λογική
μέσα σ΄ έναν κόσμο άσχημο, παράλογο
κι άρρωστο, μέχρι το τελευταίο του κύτταρο·
τι θλίψη...


Ανταίος

Μάτια...

(Τα μάτια μας στενέψανε
ψάχνοντας στο σκοτάδι...)

Τα μάτια σχήμα άλλαξαν
τα στένεψε η θλίψη
σαν βράχια που τα κίνησε
μια μέρα ο σεισμός·
καράβια που τα άραξαν
που τα ΄χουνε συντρίψει
κι η θάλασσα δε θρήνησε
ούτε κι ο λογισμός.

Τα μάτια αλλοιωθήκανε
με μάτια πια δεν μοιάζουν
τάφους θυμίζουν ανοιχτούς
σε έρημη νησίδα ·
πουλιά που φοβηθήκανε
και για να μην τρομάζουν
φύγανε γι΄ άλλους ουρανούς
να βρουν αλλού ελπίδα.

( Τα μάτια μας στερέψανε
τη θάλασσα κοιτώντας...)

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Μοναξιά...

Η μοναξιά μου ένα θηρίο αλλοπαρμένο,

άλλοτε στέκεται μπροστά μου και ουρλιάζει
κι άλλοτε έρχεται σαν πλάσμα ερωτευμένο
γέρνοντας πάνω μου δειλά, και μ΄ αγκαλιάζει.

Έτσι κι εγώ, άλλες φορές την πολεμάω
μ΄ όλα τα μέσα που η ψυχή μου διαθέτει
κι άλλοτε πάλι, με λαχτάρα καρτεράω,
στην αγκαλιά της να με πάρει σαν επαίτη.

Το ξέρω πια, όπως το ξέρει και αυτή,
τίποτα πλέον δεν μπορεί να μας χωρίσει,
εκείνη πάντοτε μου στάθηκε πιστή
κι εγώ απόλυτα την έχω αγαπήσει...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Δρόμοι...

Τούτ΄ η ζωή δεν μας χωράει, αδελφέ μου·

ποτέ δεν είμασταν του κόσμου τούτου
κι ο κόσμος το ΄ξερε καλά, το είχε νιώσει.
Ένα πέρασμα κάναμε
υμνώντας την αλήθεια και το φως,
μες στο βασίλειο του ψέματος
και του σκότους.
Τραγουδήσαμε με πράξεις,
την ειλικρίνεια και την ευθύτητα
εκεί που η φαυλότητα και η υποκρισία
διαφέντευαν.
Απόσωσε τώρα το κρασί σου, αδελφέ μου·
ντύσου καλά γιατ΄ έχει δρόμο η ψυχή μας
μη με ρωτάς μονάχα που θα πάμε,
είναι οι δρόμοι π΄ οδηγούνε τις ψυχές...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Ηλικία...

Όχι, δεν θα ρωτήσω πόσο χρονών είσαι,
αυτό λίγο πολύ φαίνεται, θες απ΄ τις ρυτίδες
μικρές οι μεγαλύτερες, θες από το γκρίζο στα μαλλιά σου,
θες από τον τρόπο που μιλάς ή που κινείσαι...
άλλωστε, το να μάθω την ηλικία σου δεν θα με βοηθήσει
να σε γνωρίσω βαθύτερα.
Όμως θα σε ρωτήσω:
Πότε ένιωσες τελευταία φορά νέος;
Πότε ταξίδεψες τελευταία φορά, νοερά,
πίσω απ΄ το φεγγάρι;
Πότε γύρισες τελευταία φορά πίσω τα βήματά σου
για να μυρίσεις ένα γιασεμί;
Θα ρωτήσω επίσης αν είσαι ερωτευμένος
κι αν η σκέψη της, κάνει τα μάτια σου να χαμογελούν
και να ταξιδεύουν...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Ανάπλαση...

Τώρα που έφυγε η μυρωδιά της απ΄ το σώμα μου
και το μυαλό μου πλέον, η σκέψη της δεν γδέρνει,
θα σκύψω να μαζέψω όλο το χώμα μου
να πλάσω έναν άλλον εαυτό, που θ΄ ανασαίνει...

Θα του μιλήσω για αγάπες και για έρωτες,
για όρκους που θα δίνονται με χάδια,
για σχέσεις που θα μένουνε αλέρωτες
και δεν θα σβήνουν στην σιωπή και στα σκοτάδια...

Θα του εξηγήσω πως δεν πρέπει να αλλοιώνεται
σε καθετί που την καρδιά του την αγγίζει
και να προσέχει μην τυχόν και αγκιστρώνεται
σε κάτι που μπορεί να μην αξίζει...


© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Φωνές...

Είναι κάτι φωνές 

που στου κόσμου τη δίνη
σου χαρίζουν γαλήνη
σαν ζεστές αγκαλιές.

Πλημμυρίζουν, γλαρές,
τα φθαρτά κύτταρά σου
και τις νιώθεις κοντά σου
σαν αγγέλων πνοές.

Είναι κάτι φωνές
που μέσα μας μένουν
κι όταν πάλι σωπαίνουν
τις ακούν οι ψυχές...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Ελπίζω...

Ελπίζω..
..όταν όλα τούτα θα' χουν τελειώσει
κι η γη τον μισθό της θα' χει εισπράξει
για την ζωή που μου ΄δωσε εν αγνοία μου,
να υπάρξουν πιο διάφανες δροσοσταλιές
πάνω στα φύλλα,
ν΄ακουστούν πιο γλυκά και εύμορφα λόγια
κάτω από τα δέντρα,
τ' άγγιγμα τ΄ ανέμου πιο απαλό να είναι
πάνω στις κορφές,
κι ο παφλασμός της θάλασσας,
πιο χαρούμενος από ποτέ, ν΄ ακούγεται.

Και οι καρδιές...αχ, οι καρδιές,
να σπαρταρούν από χαρά κι από πληρότητα
κι όλα τα μάτια να φεγγίζουν απ΄αγάπη
όπως τ΄αστέρια σε ανέφελη νυχτιά...


© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

Θάλασσα...

Τι θα΄ταν η θάλασσα χωρίς ένα όνειρο

δίχως μια προσμονή;

Στον βυθό της φωλιάζει η ελπίδα

και στην άβυσσο του ωκεανού,

η χαμένη μας παιδικότητα.

Κι εγώ, όταν μέσα της μπαίνω

εκείνα αναζητώ, εκείνα ψάχνω

κι ας με ξεγελάει κάθε κύμα

κι ας με παρασέρνει κάθε φορά...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Νυχτολούλουδο...

Κι έχει μια θλίψη απόψε η βραδιά

λες και τη δέσαν με σχοινιά και την τραβάνε,

είναι μια θλίψη που βγαίνει μοναχά

σ' όσους στ' αλήθεια ξέρουν ν' αγαπάνε.

Η σκέψη μου σαν άστρο μακρινό

θα στέκει εκεί ψηλά να σ' αγναντεύει

κι αν νιώσεις έστω, και λίγο μοναχό,

κοντά σου θα ΄ρχεται γλυκά να σε χαϊδεύει...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

 

Έξη και δέκα...

Έξη και δέκα το πρωί κι εγώ βαδίζω

μέσ΄στην αχλή τού πρωινού και του ψιλόβροχου,

και η σκιά μου να προηγείται ξεθωριασμένη

από το χάραμα της μέρας που ζυγώνει.

Βήμα γοργό και το μυαλό μου μεθυσμένο

απ΄ του καθάριου αέρα το πιοτό, που η πλάση με κερνάει, 

και τις φωνές των κοτσυφιών να με καλημερίζουν...

Μια γάτα εκεί στα δεξιά, κατάματα με βλέπει·

το πρώτο χαμόγελο τής μέρας, είναι για κείνη...

Νιώθω το σώμα ζωντανό να χαίρεται κι εκείνο,

σαν φιλαράκι παιδικό που χρόνια μ΄είχε χάσει

και που βρεθήκαμε ξανά, για λίγο, να τα πούμε...

Πόσο την ώρα τούτη αγαπώ και την απολαμβάνω,

που το μυαλό -σε αδράνεια- δεν σκέφτεται 

και δεν με κατακρίνει· τόσο, που ακόμα και εγώ,

νιώθω να μ΄αγαπάω...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Ζωή...

Βρυχάται η ζωή σαν θεριό πεινασμένο·

κι εμείς, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε

είναι να την ταΐζουμε...με τις σκέψεις μας,

με τα έργα μας, με τα όνειρά μας,

ακόμα και με την ίδια μας την σάρκα,

με την ίδια μας τη ζωή...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Μετανάστης...

Μετανάστευσα απ΄ τα μέσα μου·
άφησα πίσω τον παλιό εαυτό μου·
αφέθηκα στα κύματα των θέλω μου·
πυξίδα έκανα την καρδιά μου·
νύχτες ατέλειωτες πέρασα
μες στον ωκεανό της ερημιάς μου·
σε δίψασα, σε πείνασα, μέχρι να σε βρω,
κι άσυλο να ζητήσω στην αγκαλιά σου...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

ΜΟΓΚΕΝΣ

Ο Μόγκενς καθόταν εκεί ψηλά και αγνάντευε τη σκοτεινή γη.
Το φεγγάρι ήταν έτοιμο να λάμψει, η ομίχλη κατέβαινε στα λιβάδια.
Όλη του η ζωή ήταν γεμάτη θλίψη, άδεια πίσω, μαύρη μπροστά.
Αλλά έτσι ήταν η ζωή.
Αυτοί που περιφέρονταν τριγύρω ευτυχισμένοι ήταν τυφλοί.
Η δυστυχία τού είχε διδάξει τον τρόπο να βλέπει. Τα πάντα ήταν άδικα και ψεύτικα,
όλη η γη ήταν ένα τεράστιο περιστρεφόμενο ψέμα. Η πίστη, η φιλία, η ευσπλαχνία ήταν ψέματα, όλα ήταν ψέματα. Και αυτό που το λέγανε «αγάπη» ήταν το πιο κούφιο απ΄ όλα τα κούφια πράγματα, ήταν πόθος, πόθος φλεγόμενος, πόθος πυρακτωμένος, πόθος που σιγοκαίει, αλλά πόθος και τίποτε άλλο. Γιατί έπρεπε να το μάθει αυτό; Γιατί δεν μπορούσε να συνεχίσει να πιστεύει όλα τούτα τα εκτυφλωτικά ψέματα; Γιατί αυτός έπρεπε να δει, ενώ οι άλλοι να είναι τυφλοί; Είχε κι αυτός το δικαίωμα να είναι τυφλός, είχε πιστέψει σε όλα όσα μπορούσε να πιστέψει ένας άνθρωπος.
Κι αν οι άλλοι είχαν δίκιο;
Αν ο κόσμος ήταν γεμάτος από χτυποκάρδια και ο ουρανός από έναν γεμάτο αγάπη Θεό; Τότε γιατί εγώ δεν το γνωρίζω, γιατί γνωρίζω κάτι άλλο;
Και αυτό που εγώ ξέρω, είναι διαφορετικό, τόσο άγριο, σκληρό, αληθινό…

ΓΕΝΣ ΠΕΤΕΡ ΓΙΑΚΟΜΠΣΕΝ
«Μόγκενς»

Δεν είναι...

Δεν είναι η θύελλα,

δεν φταίει το χιόνι

ούτε ο άνεμος που σπρώχνει δυνατά·

είναι τα όνειρα

π΄ αφήνουν σκόνη,

όπως σηκώνονται και φεύγουν μακριά.

Δεν είναι η νύχτα

ούτ΄ η απουσία,

ούτε τα πλοία που μ΄αφήνουν στη στεριά·

είναι το ψέμα

κι η υποκρισία,

κι όλα τα θέλω που μου πνίγουν την καρδιά.

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Το φίδι...

Ζωή...

Πέρασε καιρός από τότε
που με είχα συναντήσει τελευταία φορά.
Ήταν θυμάμαι μια πανσέληνη νύχτα
κι η θάλασσα από κάτω - σαν να κρατούσε την ανάσα της -
ακουμπούσε απαλά τον βράχο που στεκόμασταν.
Είχα ακουμπήσει το δεξί χέρι στον ώμο μου
κι άκουγα σιωπηλός το κλάμα μου
χωρίς να μου μιλώ, χωρίς να μου λέω κάτι·
τι μπορεί να πει κανείς άλλωστε
στην ψυχή του που κλαίει...
Παρόλα αυτά έκανα μια προσπάθεια θυμάμαι,
αν και ήξερα ήδη τις απαντήσεις που θα μου έδινα:
- Η ζωή είναι ωραία!
- Έχει όμως και θάνατο...

- Η ζωή έχει έρωτα!
- Έχει όμως και χωρισμούς...

- Η ζωή έχει μουσική!
- Έχει όμως και θρήνους...

- Η ζωή έχει θάλασσα
- Έχει όμως και πνιγμούς...

Τότε, εκείνη την στιγμή, ένα κύμα
ήρθε και σκέπασε τα πόδια μας
και μια φωνή απροσδιόριστη ακούστηκε:
-Μάθε με!
Ακόμα δεν είμαστε βέβαιοι ποιος είχε μιλήσει,
η θάλασσα ή η ζωή...


© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Άδοξα κεριά...

Ο Λύκος της Στέπας...

Χ. Έσσε

Νύχτες...

Μάτια...

Ερωτογένηση...

Είσαι έρωτας...

Είσαι έρωτας...

ένας έρωτας βαθύς, τρυφερός,
πάνω από τα τετριμμένα
τα καθημερινά και τα επίγεια·
ένας έρωτας, επιστέγασμα ονείρων
κι απόσταγμα των θέλω μου...
Αυτή η επίγνωση καίει, γδέρνει,
όπως καίει και γδέρνει η απουσία
χωρίς να έχει υπάρξει παρουσία!
Είσαι ένας έρωτας σαρκοφάγος,
με νυχιές στην πλάτη και σημάδια στον λαιμό·
ένα χάσιμο, ένα ταξίδι,
όπου η τρυφερότητα και το χάδι,
μεταλλάσσονται σε κραυγή και παράκληση·
δυο λυκίσια μάτια που,
την μια στιγμή
αναρωτιούνται,
και την επόμενη στιγμή
απαιτούν!
Είσαι έρωτας...


© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Ανάσταση...

Μόνος τώρα, ήρεμος και γαλήνιος
- σαν πολεμιστής που επιτέλεσε το καθήκον του,
σαν αθλητής που τερμάτισε τον αγώνα του,
σαν ναυαγός που ξεβράστηκε στην ακτή -
κάθομαι αντίκρυ στον ήλιο,
απολαμβάνοντας το πατρικό του χάδι
κι ακούγοντας τον καλπασμό της άνοιξης
που όλο και σιμώνει ακάθεκτη
αδιαφορώντας για τα ανθρώπινα,
για τα ψεύτικα και τα μικρά.
Τούτος ο χειμώνας στάθηκε βαρύς, σαν πένθος,
μα τούτος ο Φλεβάρης, μυρίζει ανάσταση...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Οι γλάροι...

Requiem...

'Άρχισε άνεμος, μαζεύονται σύννεφα,
κουρτίνες τρεμόπαιξαν, κλείνουν οι πόρτες.
'Άνθρωποι τρέχουν γρήγορα σπίτια τους,
ζώα κρύβονται μες στις φωλιές τους.
Μωρά ουρλιάζουν, γριές γονατίζουν,
τα φώτα έσβησαν, σκοτάδι παντού...
Πνοή θανάτου σκεπάζει τα πάντα
όπως η στάχτη την Πομπηία.
Πνοή που περνάει κάτω απ' τις πόρτες·

νομίζω πως ήρθε η ώρα να βγω...

(Dies irae)
Φορώ το παλτό μου, βγαίνω στο δρόμο.
'Άδεια τα πάντα, ψυχή πουθενά.
Πάω προς τα πέρα να βγω στη πλατεία,
οι πρώτες σταγόνες δυνατά με χτυπούν.
Κάτι περνάει από μπροστά μου και πέφτει.
Κοιτάζω και βλέπω ένα πουλί.
Σηκώνω το βλέμμα ψηλά και γελάω,
"τώρα με τρόμαξες" λέω ψυχρά.
Σφίγγω τα δάχτυλα μέσα στις τσέπες

κι ανοίγω πάλι το βήμα με πείσμα...

(Domine)
Φτάνω στη γωνία, ο αέρας με σπρώχνει.
Απλώνω το χέρι να κρατηθώ.
Και τότε, νιώθω τη γη να κουνιέται,
τ' αυτιά μου ραγίζει μια βροντή.
Μια έντονη λάμψη τα μάτια μου κλείνει...
Παίρνω μια ανάσα και προχωρώ.
Φτάνω στο μέσο ακριβώς της πλατείας
-τα χέρια ανοίγω και κοιτώ προς το φως.
Μια ριπή του αέρα με σπρώχνει στο πλάι,

μα στέκομαι πάλι στα πόδια, γερά...

(Sanctus)
Ξαφνικά, ο αέρας κοπάζει.
Η λάμψη χάθηκε, μπορώ να δω.
Μια μαύρη φιγούρα στέκει μπροστά μου.
Μαύρη, τεράστια και σκυθρωπή.
'Αν κι έχει σχήμα, μοιάζει διάφανη,
ψύχρα εκπέμπει και παγωνιά.
«Τόσα χρόνια», μου λέει, «με φώναζες να 'ρθω,

και τώρα που ήρθα, στέκεις μουγκός; ».

(Agnus Dei)
« Θάνατε», λέω, «πουν' το κεντρί σου,
αυτό που έχεις και μας κεντάς;
Θαρρείς πως σκιάζομαι το μαύρο σου βλέμμα
κι ότι φοβάμαι το άσαρκο σώμα σου;
Με τόσα που τράβηξα εχθρός μου δεν είσαι.
Με τόσα που έπαθα, λυτρωτή μου σε βλέπω...» .

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Το τέλος...

Έρχεται κάποια στιγμή, που αντιλαμβάνεσαι
ότι τα μάτια σου κοιτάζουν μα δεν βλέπουν·
πως άδειες τρύπες είναι απ΄όπου περνά ο άνεμος,
η ομορφιά, ακόμα και το φως του ήλιου,
και συνειδητοποιείς πως έτσι «τυφλός» θα ζήσεις,
μέχρι τέλους...

Έρχεται κάποια στιγμή, που η ψυχή,
παύει να αντιδρά σε οτιδήποτε,
( στον έρωτα, στη χαρά, στον πόνο),
και τότε συνειδητοποιείς πως - για το υπόλοιπο -
θα πρέπει να την κουβαλάς, όπως ο πολεμιστής
το άψυχο κουφάρι του συμπολεμιστή του...

Κάποιες φορές, το σώμα πριν απ΄τη ψυχή πεθαίνει
και τότε δεν έχουν καμία σημασία πλέον,
ούτε το φεγγάρι, ούτε η άνοιξη, ούτε καν η αγάπη...
 

© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

Το Μάταιο...

Ασυμβίβαστος...