Άνθρωπε του Καιρού μου

Άνθρωπε του Καιρού μου

Σαλβατόρε Κουαζιμόντο [ 1901-1968 ]
(μετ: Ρίτα Μπούμη Παπά)

Κείνος της πέτρας, της σφεντόνας είσ΄ ακόμα
άνθρωπε του καιρού μου.
Στου βομβαρδιστικού την πλώρη σ΄είδα
με τα φτερά τα μοχθηρά, τα μεσημέρια του θανάτου
μέσα στο άρμα της φωτιάς, μπρος στις κρεμάλες
και στους τροχούς των βασανιστηρίων.
Σ΄είδα, ήσουν εσύ, όπου την επιστήμη
αλάθητη την έπεισες να εξολοθρεύει,
δίχως αγάπη και Χριστό.
Και σκότωσες και τώρα, όπως πάντα,
καθώς σκοτώναν οι πατέρες μας, καθώς σκοτώσαν
τ΄ αγρίμια που σε είδανε πρώτη φορά.
Κι αυτό το αίμα αχνίζει καθώς τη μέρα κείνη
που ο πρώτος αδερφός είπε στον άλλο:
«Σήκω να πάμε στα χωράφια». Και κείνη η ηχώ
ψυχρή κι επίμονη έφτασε μέχρι εσένα,
τη μέρα σου να βαλαντώσει.
Ω, γιοί, ξεχάσετε τα σύννεφα του αίματος
πού ανεβαίνουν απ' τη γη, ξεχάστε τούς πατέρες,
οι τάφοι τους βουλιάζουν μες στη στάχτη,
μαύρα πουλιά και άνεμος, σκεπάζουν την καρδιά τους.

 

Κύμα...

Ένα κύμα κι εγώ
μέσα στη θάλασσα του κόσμου,
πότε αφρισμένο, πότε φοβισμένο
μα ποτέ έρμαιο· ίσως γιατί
από νωρίς κατάλαβα πως,
κύμα αν θέλεις να λέγεσαι,
περήφανο πρέπει να κυλάς
μέχρι το τέλος,
κι ας ξέρεις...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Μονάδα μέτρησης...

Στα μάτια μέσα, την αλήθεια να γυρεύεις
κι όπου την βρεις, μες στην ψυχή τους να βυθίζεσαι·
μη ξεγελιέσαι από χρώματα και σχήματα,
δεν είναι εκείνα που πολύτιμα τα κάνουν.
Μονάδα μέτρησης να έχεις την αγνότητα
και το καθάριο, που εκπέμπει η ματιά τους.
Κι αν κάπου μέσα τους μπορέσεις να διακρίνεις,
ένα κορίτσι που ανέμελο γελάει
και τη γυναίκα, που φιλί σου λαχταράει
κι ότι ο πόνος σου, την κάνει να πονάει,
τότε καλύτερα τα μάτια σου να κλείσεις
και την καρδιά σου - στα τυφλά - ν΄ακολουθήσεις!


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης