Νιώθω σαν να πέρασα όλη μου τη ζωή
πίσω από το τζάμι ενός παραθύρου
που άλλοτε ήταν γεμάτο από σταγόνες βρόχινες,
άλλοτε πάλι νοτισμένο και θολό απ΄την ανάσα μου,
που δειλά ακουμπούσε πάνω του.
Κάποιες φορές - σπάνιες είναι η αλήθεια -
ένας ήλιος αυγουστιάτικος
ξημέρωνε τις χειμωνιάτικες νύχτες μου
και τότε το παράθυρο έμοιαζε ανοιχτό,
χαρούμενο κι αόρατο.
Γρήγορα όμως έβρισκε τρόπο
να μου υπενθυμίζει την παρουσία του,
πότε με μια αράχνη που διάβαινε αδιάφορη
από την μια πλευρά του στην άλλη,
πότε με μια πεταλούδα
που πεταρίζοντας τα φτερά της
με κοιτούσε απ΄ έξω μ΄ απορία
ή ίσως και με οίκτο,
πότε πάλι, μ΄ ένα τρίξιμο απ΄τον αέρα
που έπεφτε πάνω του με αναίδεια.
Μα τις νύχτες - όλες τις νύχτες,
(με το φως της λάμπας),
το παράθυρο γίνονταν καθρέπτης
που με κοιτούσε κατάματα
μέχρι να βουρκώσουμε κι οι δυο·
κι έτσι βουρκωμένοι και γαλήνιοι,
αποχαιρετιόμασταν...
© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης
