Έρχεται κάποια στιγμή, που αντιλαμβάνεσαι
ότι τα μάτια σου κοιτάζουν μα δεν βλέπουν·
πως άδειες τρύπες είναι απ΄όπου περνά ο άνεμος,
η ομορφιά, ακόμα και το φως του ήλιου,
και συνειδητοποιείς πως έτσι «τυφλός» θα ζήσεις,
μέχρι τέλους...
Έρχεται κάποια στιγμή, που η ψυχή,
παύει να αντιδρά σε οτιδήποτε,
( στον έρωτα, στη χαρά, στον πόνο),
και τότε συνειδητοποιείς πως - για το υπόλοιπο -
θα πρέπει να την κουβαλάς, όπως ο πολεμιστής
το άψυχο κουφάρι του συμπολεμιστή του...
Κάποιες φορές, το σώμα πριν απ΄τη ψυχή πεθαίνει
και τότε δεν έχουν καμία σημασία πλέον,
ούτε το φεγγάρι, ούτε η άνοιξη, ούτε καν η αγάπη...
© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης
