Α Ν Τ Α Ι Ο Σ: Αυγούστου 2020

Κυριακή 23 Αυγούστου 2020

Τι θα΄ταν η θάλασσα χωρίς ένα όνειρο

δίχως μια προσμονή;

Στον βυθό της φωλιάζει η ελπίδα

και στην άβυσσο του ωκεανού,

η χαμένη μας παιδικότητα.

Κι εγώ, όταν μέσα της μπαίνω

εκείνα αναζητώ, εκείνα ψάχνω

κι ας με ξεγελάει κάθε κύμα

κι ας με παρασέρνει κάθε φορά...

Κι έχει μια θλίψη απόψε η βραδιά

λες και τη δέσαν με σχοινιά και την τραβάνε,

είναι μια θλίψη που βγαίνει μοναχά

σ' όσους στ' αλήθεια ξέρουν ν' αγαπάνε.

Η σκέψη μου σαν άστρο μακρινό

θα στέκει εκεί ψηλά να σ' αγναντεύει

κι αν νιώσεις έστω, και λίγο μοναχό,

κοντά σου θα ΄ρχεται γλυκά να σε χαϊδεύει...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Έξη και δέκα το πρωί κι εγώ βαδίζω

μέσ΄στην αχλή τού πρωινού και του ψιλόβροχου,

και η σκιά μου να προηγείται ξεθωριασμένη

από το χάραμα της μέρας που ζυγώνει.

Βήμα γοργό και το μυαλό μου μεθυσμένο

απ΄ του καθάριου αέρα το πιοτό, που η πλάση με κερνάει,

και τις φωνές των κοτσυφιών να με καλημερίζουν...

Μια γάτα εκεί στα δεξιά, κατάματα με βλέπει·

το πρώτο χαμόγελο τής μέρας, είναι για κείνη...

Νιώθω το σώμα ζωντανό να χαίρεται κι εκείνο,

σαν φιλαράκι παιδικό που χρόνια μ΄είχε χάσει

και που βρεθήκαμε ξανά, για λίγο, να τα πούμε...

Πόσο την ώρα τούτη αγαπώ και την απολαμβάνω,

που το μυαλό -σε αδράνεια- δεν σκέφτεται

και δεν με κατακρίνει· τόσο, που ακόμα και εγώ,

νιώθω να μ΄αγαπάω...

Βρυχάται η ζωή σαν θεριό πεινασμένο·

κι εμείς, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε

είναι να την ταΐζουμε...με τις σκέψεις μας,

με τα έργα μας, με τα όνειρά μας,

ακόμα και με την ίδια μας την σάρκα,

με την ίδια μας τη ζωή...