Τα παράθυρα του χειμώνα...

Καθώς οι σκιές στους δρόμους
μακραίνουν κι απλώνουν,
​πίσω απ΄τα παράθυρα ​του χειμώνα,
τ΄ αχνοφωτισμένα, πόσες και πόσες
ψυχούλες, τρεμοπαίζουν,
σαν κεράκια που γνωρίζουν πως τελειώνουν
μα μέχρι τέλους φέγγουν, όσο μπορούν...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

 

 

Μοναχικός λύκος...

Ουρλιάζουν οι λύκοι απόψε στις στέπες,
η σελήνη - ολόφωτη - βγαίνει βόλτα ψηλά,
μόνος βαδίζω με τα χέρια στις τσέπες,
ένας λύκος κι εγώ που τη νύχτα αλυχτά...

Είναι άδειοι οι δρόμοι αλλά εγώ υποφέρω
απ΄ την θλίψη που μέσα μου ψυχομαχεί,
περπατάω για χρόνια μα ακόμα δεν ξέρω
αν ο κόσμος ειν΄ άδειος ή η δική μου ψυχή...

Η σελήνη αγκαλιάζει τρυφερά την σκιά μου,
σαν γλυκιά αγαπημένη μού κρατά συντροφιά
δίνει φως και στοργή στη βαθιά μοναξιά μου
όπως πέφτει στους ώμους, με μαλλιά ασημιά...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

 

 

Στο τζάκι...

 

 

Εκεί στο τζάκι, που θα καίει τα περασμένα
και θα ζεσταίνει την ψυχή και τα κορμιά μας
θα βυθιστώ, στα μάτια σου τ΄αγαπημένα,
και θα γλυκάνει η ζωή απ΄τα φιλιά μας.

Με τ΄ ακροδάχτυλά μου θ΄ απαλοχαϊδέψω
το θελκτικό σου πρόσωπο και το λαιμό,
κι όταν τη δύναμη θα βρω και αντρειέψω,
μέσα στου στήθους σου θα πέσω τον γκρεμό.

Κι όπως θα πέφτω, όλους τους καρπούς σου,
με χείλη αχόρταγα θα φάω και θ΄ αγγίξω,
ώσπου ανάμεσα, στους εύμορφους μηρούς σου
και στην ζεστή σου την πηγή να καταλήξω...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

 

 

Την ώρα που βραδιάζει...

Τα σύννεφα με σκεπάζουν τρυφερά

κι η νύχτα με στοργή με αγκαλιάζει

όπως βαδίζω με τις σκέψεις μου, νωθρά·

απόβροχο, την ώρα που βραδιάζει.

Μιλάμε για πολλά εγώ κι ο εαυτός μου,

άλλες φορές γελά, κι άλλες φορές στενάζει,

άλλοτε μοιάζει ξένος, κι άλλοτε αδελφός μου·

οι δρόμοι άδειοι πια, την ώρα που βραδιάζει.

Φθινόπωρο ξανά, δεν έχω άλλα φύλλα,

σπουργίτι η καρδιά μες στη νυχτιά φωλιάζει 

να νιώσει ζεστασιά, να φύγει η ανατριχίλα

που έρχεται βαριά, την ώρα που βραδιάζει...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Photo: από εδώ...

Η Κατάρα...

Βυθισμένος στα σκοτάδια θα βαδίζεις

και φορές, σκιές απόκοσμες θα συναντάς

που θα σε κάνουν - μάταια - να ελπίζεις

ότι θα βρεις το Φως, στο δρόμο που τραβάς.

Και κάθε ημέρα θα ψάχνεις τρόπους να γεμίσεις

εκείνο το απέραντο, τ΄ αβάσταχτο κενό σου

ώσπου να έρθει η στιγμή κι η ώρα να μισήσεις

την σάρκα την αχόρταγη, κι αυτόν τον εαυτό σου.

Την κάθε σου στιγμή με δάκρυ θα πληρώνεις

και θα πονάς όταν θα είσαι ευτυχισμένος,

μ΄ αίμα κι ιδρώτα το ψωμί σου θα ζυμώνεις

θα λες πως ζεις, μα θα ΄σαι ήδη πεθαμένος...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Η Θυσία...

Άλικο, γυαλιστερό και αχνιστό σαν λάβα,
κυλούσε από τις πλαγιές τού θώρακά του
πάνω στο λευκό σεντόνι, το αίμα,
μετατρέποντάς το σε πορφύρα πολύτιμη.
Η πληγή - σαν κρατήρας -  έχυνε το πολύτιμο μάγμα της,
αστείρευτη - τόσο που αναρωτήθηκες:
«πού ήταν κρυμμένο τόσο αίμα σε τούτο δω το ύψωμα;
τόση λάβα, σε τούτο δω το κορμί; ».
Τα μάτια του, σαν ήλιοι που δύουν,
στάθηκαν για μια στιγμή πάνω στα δικά σου
και τα διάβασαν...και κατάλαβαν...και γέλασαν...
«αν ξέραμε πόση λάβα κρύβει ο καθένας μέσα του,
θα τους είχαμε κάψει,
αν ξέραμε πόσο αίμα έχει ο καθένας μέσα του,
θα τους είχαμε πνίξει», είπε...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Ταλάντωση...

Όταν το ρίγος και το τρέμουλο της σάρκας, 

με του μυαλού και της ψυχής το ρίγος, 

συνταιριάζουν, η ταλάντωση που δημιουργείται

μπορεί να γκρεμίσει τείχη απόρθητα,

να κονιορτοποιήσει θεόρατες, σιδερένιες πύλες,

να διαλύσει βουνά αιώνια,

και να σχίσει το σκοτεινό παραπέτασμα 

της μοναξιάς και της ματαιότητας...

© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

Το Τίποτα...

Τι πράγμα δύσκολο και ψυχοφθόρο
η διαχείριση του Τίποτα·
χρόνια παιδεύεσαι να το αναδιαρθρώσεις
και συνέχεια σου ζητάει αναχρηματοδότηση.
Μα εσύ, εκεί, αεικίνητος και πείσμων
- όπως το ποντικάκι μέσα στη ρόδα του -
συνεχίζεις, στου Τίποτα τον αγώνα ταγμένος,
δραστήριος, θολωμένος και άδειος,
της σάρκας και του φαίνεσθαι, υπηρέτης,
- όπως ακριβώς σε θέλουνε -
χωρίς να σου περνάει καν απ΄το μυαλό
ότι δεν είναι αυτό η ζωή, αλλά η καταδίκη σου...


© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης