Η Θυσία...

Άλικο, γυαλιστερό και αχνιστό σαν λάβα,
κυλούσε από τις πλαγιές τού θώρακά του
πάνω στο λευκό σεντόνι, το αίμα,
μετατρέποντάς το σε πορφύρα πολύτιμη.
Η πληγή - σαν κρατήρας -  έχυνε το πολύτιμο μάγμα της,
αστείρευτη - τόσο που αναρωτήθηκες:
«πού ήταν κρυμμένο τόσο αίμα σε τούτο δω το ύψωμα;
τόση λάβα, σε τούτο δω το κορμί; ».
Τα μάτια του, σαν ήλιοι που δύουν,
στάθηκαν για μια στιγμή πάνω στα δικά σου
και τα διάβασαν...και κατάλαβαν...και γέλασαν...
«αν ξέραμε πόση λάβα κρύβει ο καθένας μέσα του,
θα τους είχαμε κάψει,
αν ξέραμε πόσο αίμα έχει ο καθένας μέσα του,
θα τους είχαμε πνίξει», είπε...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης