Την ώρα που βραδιάζει...

Τα σύννεφα με σκεπάζουν τρυφερά

κι η νύχτα με στοργή με αγκαλιάζει

όπως βαδίζω με τις σκέψεις μου, νωθρά·

απόβροχο, την ώρα που βραδιάζει.

Μιλάμε για πολλά εγώ κι ο εαυτός μου,

άλλες φορές γελά, κι άλλες φορές στενάζει,

άλλοτε μοιάζει ξένος, κι άλλοτε αδελφός μου·

οι δρόμοι άδειοι πια, την ώρα που βραδιάζει.

Φθινόπωρο ξανά, δεν έχω άλλα φύλλα,

σπουργίτι η καρδιά μες στη νυχτιά φωλιάζει 

να νιώσει ζεστασιά, να φύγει η ανατριχίλα

που έρχεται βαριά, την ώρα που βραδιάζει...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Photo: από εδώ...