Μοναξιά...

Η μοναξιά μου ένα θηρίο αλλοπαρμένο,

άλλοτε στέκεται μπροστά μου και ουρλιάζει
κι άλλοτε έρχεται σαν πλάσμα ερωτευμένο
γέρνοντας πάνω μου δειλά, και μ΄ αγκαλιάζει.

Έτσι κι εγώ, άλλες φορές την πολεμάω
μ΄ όλα τα μέσα που η ψυχή μου διαθέτει
κι άλλοτε πάλι, με λαχτάρα καρτεράω,
στην αγκαλιά της να με πάρει σαν επαίτη.

Το ξέρω πια, όπως το ξέρει και αυτή,
τίποτα πλέον δεν μπορεί να μας χωρίσει,
εκείνη πάντοτε μου στάθηκε πιστή
κι εγώ απόλυτα την έχω αγαπήσει...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Δρόμοι...

Τούτ΄ η ζωή δεν μας χωράει, αδελφέ μου·

ποτέ δεν είμασταν του κόσμου τούτου
κι ο κόσμος το ΄ξερε καλά, το είχε νιώσει.
Ένα πέρασμα κάναμε
υμνώντας την αλήθεια και το φως,
μες στο βασίλειο του ψέματος
και του σκότους.
Τραγουδήσαμε με πράξεις,
την ειλικρίνεια και την ευθύτητα
εκεί που η φαυλότητα και η υποκρισία
διαφέντευαν.
Απόσωσε τώρα το κρασί σου, αδελφέ μου·
ντύσου καλά γιατ΄ έχει δρόμο η ψυχή μας
μη με ρωτάς μονάχα που θα πάμε,
είναι οι δρόμοι π΄ οδηγούνε τις ψυχές...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης