Θέλω να σου πω...(29)

Σήμερα σε σκεφτόμουν όλη μέρα πάλι,
και είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να σου πω
που τα λόγια κόλλησαν στα ακροδάχτυλά μου!
Μακάρι να μπορούσες να διαβάσεις την σκέψη μου,
τότε θα μπορούσες να καταλάβεις το πόσο δύσκολο είναι
να προσπαθώ να σε διώχνω από μέσα της!
Κι αυτό διότι και η παραμικρή υπόνοιά σου,
μου θυμίζει την απουσία σου, την έλλειψή σου,
κι αυτό μου γδέρνει την ψυχή.
Πονάς, αγαπημένη μου, πονάς τα μέσα μου 
μ΄έναν τρόπο μυστηριώδη·
σαν ναρκωτικό και σαν αλήθεια,
ανάγκη δηλαδή και ζητούμενο, ουσία και έννοια.
Προσπαθώ να αντισταθώ στην σκέψη σου
μόνο και μόνο για να υποκύψω στην παρουσία σου...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Απομεινάρια...

Άλλο ένα βράδυ παγωμένο και βαρύ
ήρθε κι απλώθηκε απάνω στην ψυχή μου,
είναι παράξενοι ετούτοι οι καιροί
κι απομυζούν όση απόμεινε, αντοχή μου.

Ψάχνουν τα μάτια μου να έβρουν λίγο φως,
μια υπόνοια ονείρου, μιας ηλιαχτίδας,
μα βρίσκονται μπροστά μου συνεχώς
τ΄ απομεινάρια της προδομένης μου πατρίδας...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Η γοργόνα...

Κι εσύ γοργόνα που αιώνες σεργιανίζεις

μέσα στις θάλασσες του κόσμου και ρωτάς,

αν ζει ο Αλέξανδρος, ο μέγας βασιλέας,

άκου ετούτο αν μπορείς κι άμα βαστάς.


Κάποιος Κοτζιάς κι ένας Τσίπρας τον σκοτώνουνε,

πάνω στα χώματα ετούτα, τα ιερά

και σήμερα - στα σκοτεινά - τον ξαναθάβουνε

κάποιος Δανέλλης, μαζί με κάποια Κουντουρά.


Τώρα γοργόνα μου το μόνο που σου μένει

είναι να κάνεις πέτρα την καρδιά,

για να τη δέσεις στο λαιμό σου, που βουβαίνει

και να βουτήξεις στον βυθό, στερνή φορά...



© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης


«Και ο τριχωτός τράγος είναι ο βασιλεύς της Ελλάδος· και το κέρας το μέγα, το μεταξύ των οφθαλμών αυτού, αυτός είναι ο πρώτος βασιλεύς.»

Προφητεία του Δανιήλ, γραμμένη περ. τον 6ο αιώνα π. Χ, 

που αναφέρεται στον Μ. Αλέξανδρο...

 

 

 

Έστω...

«Επειδή το σωστό και το δίκαιο,
είναι πέρα από κάθε είδους συναλλαγή...»

ΕΣΤΩ
Κι αν τίποτα δεν γίνει,
εσύ το πάλεψες και κέρδισες
τα λίγα δευτερόλεπτα που ένιωσες
πώς είναι το κορμί όταν τεντώνει,
πώς σκάει η καρδιά από το δίκιο,
πώς γδέρνεται ο λαιμός όταν φωνάζει,
πώς μυρίζει η τεστοστερόνη όταν
τα όρια της χαύνωσης έχει ξεπεράσει...

Τιμή και δόξα σ΄ όσους σήκωσαν
για μια φορά τον Άνθρωπο!
Τιμή και δόξα σε εκείνους που η καρδιά,
έσπασε από το δίκιο της!
Τιμή και δόξα σε όλους εκείνους που ο λαιμός
υπέστη ανήκεστο βλάβη!
Τιμή και δόξα σε όσους γνώρισαν,
την χρήση των αδένων του κορμιού τους...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Το απέριττο...

Κάπου χαθήκαμε
μέσα σε λέξεις και νοήματα.
Την ομορφιά του απέριττου
απεμπολήσαμε
και στης ασχήμιας το ναό
θυσίες κάνουμε.
Την ευθεία διαστρεβλώσαμε
και βγήκαμε σε έλη
και σε βάλτους λασπωμένους.
Αντί του κάλλους
υπερίσχυσε ο κάλος
κι αντί του μέτρου,
το χιλιόμετρο ισχύει...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Θέλω να σου πω...

Με δέχτηκες όπως ήμουν,
γυμνός, παγωμένος, σχεδόν νεκρός·
με τη ζεστασιά της ψυχής σου,
με αναζωογόνησες
και με το υγρό, γλυκό φιλί σου,
με ξεδίψασες·
έδωσες πάλι φως, στ΄ αστέρια
και μυρωδιά στην άνοιξη·
δημιούργησες μέσα μου ποτάμια
από λαγαρές σκέψεις κι αισθήματα,
και λιβάδια ολάνθιστα κι αμόλευτα,
από ανθρώπων έργα.
Στο αχνοφέγγισμα των ματιών σου
επαναπροσδιόρισα την ζωή μου
και κατανίκησα τους φόβους
και τις ανασφάλειές μου...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Υπατία η Αλεξανδρινή...

"Υπατία σεμνή, των λόγων ευμορφία,
άχραντον άστρον της σοφής παιδεύσεως..."
Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς

Ιέρεια εσύ της ψυχής μου·
φλόγα του βωμού μου αέναη·
εύνοια των Θεών προς εμέ τον ασέλαστο·
ανυπέρβλητο φως των ονείρων μου
και κινητήρια δύναμη της σκέψης μου.

Σύμπλεκτα, αλληλένδετα κι αρμονικά,
δεμένα ανύπεικτα το ένα με το άλλο,
πνεύμα Πλάτωνος και σώμα Αφροδίτης,
σε αγαστή μορφή κι ισορροπία...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

"Ετούτα εσκέφθει 

ο δυστυχής Ανταίος
κι εκοιμήθει μακάριος,
ερώμενος κι αναρωτώμενος.."

Παγωνιά..​.

Κι έφτασαν κύματα ανέμου παγωμένα·
πρώτα περάσαν απ' τις στέγες και τις πάγωσαν,
μ΄ αυτή ΄ναι η μοίρα σ΄ ό,τι στέκει πάνω απ' όλα,
πρώτο απ’ τον ήλιο θα καεί και πρώτο θα παγώσει.

Ύστερα η παγωνιά απλώθηκε...
κρυστάλλους γέμισε το χόρτο στην αυλή μας
και δίχως φύλλα στα κλαριά, τα δέντρα έτρεμαν·
ντύσου καλά ψυχή μου να αντέξεις...

Ό, τι ελαφρύ χωρίς ουσία συναντά, το παρασέρνει,
κι ο,τι ισχυρό βρεθεί μπροστά της, το παγώνει.
Θέλει δύναμη κι αγάπη η ζωή για να βαστάξει,
ώσπου να ’ρθεί ξανά, το άλλο καλοκαίρι...



© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης