Παγωνιά..​.

Κι έφτασαν κύματα ανέμου παγωμένα·
πρώτα περάσαν απ' τις στέγες και τις πάγωσαν,
μ΄ αυτή ΄ναι η μοίρα σ΄ ό,τι στέκει πάνω απ' όλα,
πρώτο απ’ τον ήλιο θα καεί και πρώτο θα παγώσει.

Ύστερα η παγωνιά απλώθηκε...
κρυστάλλους γέμισε το χόρτο στην αυλή μας
και δίχως φύλλα στα κλαριά, τα δέντρα έτρεμαν·
ντύσου καλά ψυχή μου να αντέξεις...

Ό, τι ελαφρύ χωρίς ουσία συναντά, το παρασέρνει,
κι ο,τι ισχυρό βρεθεί μπροστά της, το παγώνει.
Θέλει δύναμη κι αγάπη η ζωή για να βαστάξει,
ώσπου να ’ρθεί ξανά, το άλλο καλοκαίρι...



© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης