Άνθρωπε του Καιρού μου

Άνθρωπε του Καιρού μου

Σαλβατόρε Κουαζιμόντο [ 1901-1968 ]
(μετ: Ρίτα Μπούμη Παπά)

Κείνος της πέτρας, της σφεντόνας είσ΄ ακόμα
άνθρωπε του καιρού μου.
Στου βομβαρδιστικού την πλώρη σ΄είδα
με τα φτερά τα μοχθηρά, τα μεσημέρια του θανάτου
μέσα στο άρμα της φωτιάς, μπρος στις κρεμάλες
και στους τροχούς των βασανιστηρίων.
Σ΄είδα, ήσουν εσύ, όπου την επιστήμη
αλάθητη την έπεισες να εξολοθρεύει,
δίχως αγάπη και Χριστό.
Και σκότωσες και τώρα, όπως πάντα,
καθώς σκοτώναν οι πατέρες μας, καθώς σκοτώσαν
τ΄ αγρίμια που σε είδανε πρώτη φορά.
Κι αυτό το αίμα αχνίζει καθώς τη μέρα κείνη
που ο πρώτος αδερφός είπε στον άλλο:
«Σήκω να πάμε στα χωράφια». Και κείνη η ηχώ
ψυχρή κι επίμονη έφτασε μέχρι εσένα,
τη μέρα σου να βαλαντώσει.
Ω, γιοί, ξεχάσετε τα σύννεφα του αίματος
πού ανεβαίνουν απ' τη γη, ξεχάστε τούς πατέρες,
οι τάφοι τους βουλιάζουν μες στη στάχτη,
μαύρα πουλιά και άνεμος, σκεπάζουν την καρδιά τους.