Δεν υπήρξε ακόμα νύχτα που να σε κρύψει
μέσα στην σκοτεινιά της·
μπροστά στα μάτια μου στέκεις ολόφωτη
σαν ποτάμι που το φως
του πρωινού ήλιου το χτυπάει,
σαν μεσημεριανός κάμπος τον Αύγουστο,
σαν μεταλλικό κάτοπτρο που στέλνει το φως του
απ΄το ανοιχτό μου παράθυρο...
Μόνο που χαθήκανε εποχές, καρδιά μου·
εκείνες που μέσα από τα μάτια σου
κανόνιζαν την ζωή μου.
Χαμογελούσες και καλοκαίριαζε,
έκλαιγες και μαραίνονταν τα φύλλα,
αναστέναζες και χειμώνιαζε,
κι όταν με πείραζες με νάζι,
ήξερα πως πλησίαζε η άνοιξη...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Ίσως...

Αποκαλόκαιρο...

Το φως του δειλινού ζωγραφίζει
την μοναχική μου σιλουέτα πλάι στο κύμα·
έλα, γίνε άνεμος να ΄ρθείς να με χαϊδέψεις
όπως - ξεχασμένος παραθεριστής του καλοκαιριού
στην έρημη αμμουδιά της ζωής μου - περιπλανιέμαι.
Εσύ κι εγώ μόνοι, εξόριστοι σε τούτον τον πλανήτη,
έτη φωτός μακριά απ΄την αλήθεια,
του έρωτα να παίξουμε τα μάταια παιχνίδια
στις παιδικές χαρές του μικρόκοσμού μας
μόνοι μεταξύ μόνων,
ξένοι μεταξύ ξένων,
έρημοι μεταξύ έρημων...

Τα χέρια μου θα σε μετέφεραν
σ΄ένα σύννεφο ηδονής και πληρότητας·
θα σε άγγιζα σαν να ήταν να μην σε ξαναδώ·
θα φιλούσα κάθε σπιθαμή
τού κορμιού και της ψυχής σου
και θα θώπευα με όλη μου την γλύκα
τις πιο απόκρυφες επιθυμίες σου·
όχι, δεν θέλω να σ΄έχω,
θέλω να μου λείπεις, να σε χάνω,
να σε διεκδικώ κάθε ημέρα, κάθε λεπτό,
κι εκεί, μπροστά στη φοβισμένη θάλασσα,
να σε θυσιάζω με τα χέρια μου
και να σε ανασταίνω με τα φιλιά μου...

 

© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

 

 

Ήρθες...*

'Ήρθες σε μια δύσκολη στιγμή
όταν όλα γύρω μου ήταν μαύρα,
μου έδειξες αλήθεια και ψυχή
κι ήταν σαν να με τύλιξε μια αύρα.

Τα λόγια σου σαν χάδι τρυφερό
χάιδεψαν στοργικά το μέτωπό μου,
δεν ξέρω αν θα ζήσω ή αν χαθώ,
μα ξέρω ότι είσαι ο άνθρωπός μου.

Ο άπειρος ο χρόνος δεν αρκεί,
οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν,
όλα εκείνα που έχω μέσα στη ψυχή
που θέλουνε να βγουν, να σ' αγκαλιάσουν.

Το δάκρυ μου που βλέπεις να κυλά,
που λάμπει σαν διαμάντι στο σκοτάδι,
δεν είναι από λύπη, είναι από χαρά,
που γνώρισα εσένα αυτό το βράδυ...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

* Από την συλλογή μου «Μηνύματα...»

 

 

Απόψε...

Εφήμερα και αβαθή...