Δεν υπήρξε ακόμα νύχτα που να σε κρύψει
μέσα στην σκοτεινιά της·
μπροστά στα μάτια μου στέκεις ολόφωτη
σαν ποτάμι που το φως
του πρωινού ήλιου το χτυπάει,
σαν μεσημεριανός κάμπος τον Αύγουστο,
σαν μεταλλικό κάτοπτρο που στέλνει το φως του
απ΄το ανοιχτό μου παράθυρο...
Μόνο που χαθήκανε εποχές, καρδιά μου·
εκείνες που μέσα από τα μάτια σου
κανόνιζαν την ζωή μου.
Χαμογελούσες και καλοκαίριαζε,
έκλαιγες και μαραίνονταν τα φύλλα,
αναστέναζες και χειμώνιαζε,
κι όταν με πείραζες με νάζι,
ήξερα πως πλησίαζε η άνοιξη...
© Ανταίος. M. Φραγκούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου