Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2019

Αποκαλόκαιρο...


Το φως του δειλινού ζωγραφίζει
την μοναχική μου σιλουέτα πλάι στο κύμα·
έλα, γίνε άνεμος να ΄ρθείς να με χαϊδέψεις
όπως - ξεχασμένος παραθεριστής του καλοκαιριού
στην έρημη αμμουδιά της ζωής μου - περιπλανιέμαι.
Εσύ κι εγώ μόνοι, εξόριστοι σε τούτον τον πλανήτη,
έτη φωτός μακριά απ΄την αλήθεια,
του έρωτα να παίξουμε τα μάταια παιχνίδια
στις παιδικές χαρές του μικρόκοσμού μας
μόνοι μεταξύ μόνων,
ξένοι μεταξύ ξένων,
έρημοι μεταξύ έρημων...

Τα χέρια μου θα σε μετέφεραν
σ΄ένα σύννεφο ηδονής και πληρότητας·
θα σε άγγιζα σαν να ήταν να μην σε ξαναδώ·
θα φιλούσα κάθε σπιθαμή
τού κορμιού και της ψυχής σου
και θα θώπευα με όλη μου την γλύκα
τις πιο απόκρυφες επιθυμίες σου·
όχι, δεν θέλω να σ΄έχω,
θέλω να μου λείπεις, να σε χάνω,
να σε διεκδικώ κάθε ημέρα, κάθε λεπτό,
κι εκεί, μπροστά στη φοβισμένη θάλασσα,
να σε θυσιάζω με τα χέρια μου
και να σε ανασταίνω με τα φιλιά μου...
 

© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης
 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου