Μια μέρα του Φλεβάρη...

Κι ύστερα, ξαφνικά,
μια μέρα του Φλεβάρη
παραιτήθηκες, παραδόθηκες!
Άφησες τα χέρια σου,
έκλεισες την ψυχή σου...
και χάθηκες.
Σε πήρε μαζί του ο βοριάς
σαν σκόνη από τον δρόμο,
σαν φυλλαράκι αμυγδαλιάς,
σαν χαρτί τσαλακωμένο...
κι ούτε που φώναξες!
Όχι πως είμαι δυνατός, ούτε πιο άξιος,
ο άνεμος όμως - το ξέρω καλά -
τέσσερα χέρια θέλει να πλεχτούν,
να γίνουν σχοινιά, κάβοι γεροί,
για να μπορούν ν΄αντέχουν!


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Το ξέρω...

Ξέρω ότι υπάρχεις, κάπου εκεί,
πέρα απ΄τις θάλασσες του κόσμου
κι απ΄ τις στεριές τις δίκοπες·
πως - σε κάποιο απάνεμο περιγιάλι,
που βάρκα δεν το άγγιξε ακόμα - 
με προσμένεις, καρτερική και σίγουρη, 
σαν την αλήθεια.
Κι εγώ, που όλα τούτα τα γνωρίζω,
μόνο για σένα το ταξίδι συνεχίζω...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Ύμνος εις την υποτέλεια...

Πάντοτε διαιρεμένοι
πάντα, πάντα φθονεροί,
στο συμφέρον σας ταγμένοι
κι η πατρίδα ας χαθεί!

Σας γνωρίζω αιώνες τώρα
δεν αλλάξατε ποτές,
στο χρυσάφι και στα δώρα
ξεπουλάτε και ψυχές!

Για ένα μειδίαμα Ευρωπαίου
για ένα χάδι ατλαντικό,
θάβετε τα περί δικαίου
κι ό,τι είναι εθνικό!

Κι όλο τάχα αναζητάτε
ποιος ο δαίμων της φυλής,
όμως μακριά κοιτάτε
διότι ο δαίμων είσθε εσείς!


              © Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Το μάταιο...

Προσμένοντας το φως να ανατείλει
πάνω απ' τις απάτητες κορφές
της ίδιας τής ψυχής μας,
με πράξεις και λόγια απονενοημένα διαβιούμε
κραυγάζοντας σαν πληγωμένοι λύκοι
τη μοναξιά και τη μοναδικότητά μας,
γλείφοντας ο ένας του άλλου τις πληγές,
που αέναα προβάλουν πάνω στο είναι μας·
άλλες φορές, με λέξεις σαν όστρακα γδερνόμαστε,
χαρίζοντας μια πρόσκαιρη κι επίπλαστη ευτυχία,
μόνο και μόνο για να καταλάβουμε πως,
η μόλυνση του αδύνατου και του μάταιου,
απλώνεται σε κάθε κύτταρο και ιστό
της φθαρτής κι απέλπιδης ζωής μας...

 © Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

 

Όλα...

'Όλα είναι θλίψη...

Κι αυτά που ήρθαν

κι αυτά που δεν θα έρθουν...

'Όλα είναι πόνος...

Κι αυτά που έζησα

κι αυτά που δεν θα ζήσω...

'Όλα είναι άδεια...

Η καρδιά, η ψυχή μου,

η ζωή μου...

'Όλα είναι θάνατος...

Τα πριν, τα τώρα

τα επόμενα...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Αχ ουρανέ...

Αχ ουρανέ...
πόσες και πόσες νύχτες,
πόσες αμέτρητες ώρες
δεν ξόδεψα να σε κοιτώ
μήπως και πίσω από τα σύννεφα,
τα άστρα και τους γαλαξίες σου,
ανακαλύψω μια μικρή ελπίδα, ένα νόημα,
έστω μια βαθιά ανάσα.
Μα εσύ, στέκεις βουβός,
ανέγγιχτος κι απρόσιτος.
Όχι, δεν μου φτάνει που υπάρχεις
όπως δεν μου φτάνει που αναπνέω...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης