Το μάταιο...

Προσμένοντας το φως να ανατείλει
πάνω απ' τις απάτητες κορφές
της ίδιας τής ψυχής μας,
με πράξεις και λόγια απονενοημένα διαβιούμε
κραυγάζοντας σαν πληγωμένοι λύκοι
τη μοναξιά και τη μοναδικότητά μας,
γλείφοντας ο ένας του άλλου τις πληγές,
που αέναα προβάλουν πάνω στο είναι μας·
άλλες φορές, με λέξεις σαν όστρακα γδερνόμαστε,
χαρίζοντας μια πρόσκαιρη κι επίπλαστη ευτυχία,
μόνο και μόνο για να καταλάβουμε πως,
η μόλυνση του αδύνατου και του μάταιου,
απλώνεται σε κάθε κύτταρο και ιστό
της φθαρτής κι απέλπιδης ζωής μας...

 © Ανταίος. Μ. Φραγκούλης