Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2019

Αχ ουρανέ...




Αχ ουρανέ...
πόσες και πόσες νύχτες,
πόσες αμέτρητες ώρες
δεν ξόδεψα να σε κοιτώ
μήπως και πίσω από τα σύννεφα,
τα άστρα και τους γαλαξίες σου,
ανακαλύψω μια μικρή ελπίδα, ένα νόημα,
έστω μια βαθιά ανάσα.
Μα εσύ, στέκεις βουβός,
ανέγγιχτος κι απρόσιτος.
Όχι, δεν μου φτάνει που υπάρχεις
όπως δεν μου φτάνει που αναπνέω...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου