Είναι τα μάτια σου ψυχρά
και ας γελάς
λες και τα πάγωσε τη νύχτα
ο βοριάς,
λες και τον θάνατο αντίκρισαν
κατάματα,
λες και η πόρτα σου χτυπά
μες στα χαράματα.
Είναι τα μάτια σου δυο πέτρες
που ουρλιάζουν
και πότε - πότε, εκεί στις άκρες,
αίμα στάζουν
απ΄της ψυχής σου τα αγιάτρευτα
τα τραύματα
κι απ΄της καρδιάς σου τα υπόγεια
χαλάσματα.
Είναι τα μάτια σου πνιγμένα
μες στη θλίψη,
κάποτε έλαμπαν μα τώρα
έχουνε δύσει,
κι όπως κοιτάζουν τριγύρω
πεθαμένα,
μοιάζουν Θεέ μου, λίγο - λίγο,
με εμένα...
© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης
