Άνθρωπε του Καιρού μου

Άνθρωπε του Καιρού μου

Σαλβατόρε Κουαζιμόντο [ 1901-1968 ]
(μετ: Ρίτα Μπούμη Παπά)

Κείνος της πέτρας, της σφεντόνας είσ΄ ακόμα
άνθρωπε του καιρού μου.
Στου βομβαρδιστικού την πλώρη σ΄είδα
με τα φτερά τα μοχθηρά, τα μεσημέρια του θανάτου
μέσα στο άρμα της φωτιάς, μπρος στις κρεμάλες
και στους τροχούς των βασανιστηρίων.
Σ΄είδα, ήσουν εσύ, όπου την επιστήμη
αλάθητη την έπεισες να εξολοθρεύει,
δίχως αγάπη και Χριστό.
Και σκότωσες και τώρα, όπως πάντα,
καθώς σκοτώναν οι πατέρες μας, καθώς σκοτώσαν
τ΄ αγρίμια που σε είδανε πρώτη φορά.
Κι αυτό το αίμα αχνίζει καθώς τη μέρα κείνη
που ο πρώτος αδερφός είπε στον άλλο:
«Σήκω να πάμε στα χωράφια». Και κείνη η ηχώ
ψυχρή κι επίμονη έφτασε μέχρι εσένα,
τη μέρα σου να βαλαντώσει.
Ω, γιοί, ξεχάσετε τα σύννεφα του αίματος
πού ανεβαίνουν απ' τη γη, ξεχάστε τούς πατέρες,
οι τάφοι τους βουλιάζουν μες στη στάχτη,
μαύρα πουλιά και άνεμος, σκεπάζουν την καρδιά τους.

 

Κύμα...

Ένα κύμα κι εγώ
μέσα στη θάλασσα του κόσμου,
πότε αφρισμένο, πότε φοβισμένο
μα ποτέ έρμαιο· ίσως γιατί
από νωρίς κατάλαβα πως,
κύμα αν θέλεις να λέγεσαι,
περήφανο πρέπει να κυλάς
μέχρι το τέλος,
κι ας ξέρεις...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Μονάδα μέτρησης...

Στα μάτια μέσα, την αλήθεια να γυρεύεις
κι όπου την βρεις, μες στην ψυχή τους να βυθίζεσαι·
μη ξεγελιέσαι από χρώματα και σχήματα,
δεν είναι εκείνα που πολύτιμα τα κάνουν.
Μονάδα μέτρησης να έχεις την αγνότητα
και το καθάριο, που εκπέμπει η ματιά τους.
Κι αν κάπου μέσα τους μπορέσεις να διακρίνεις,
ένα κορίτσι που ανέμελο γελάει
και τη γυναίκα, που φιλί σου λαχταράει
κι ότι ο πόνος σου, την κάνει να πονάει,
τότε καλύτερα τα μάτια σου να κλείσεις
και την καρδιά σου - στα τυφλά - ν΄ακολουθήσεις!


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Τα παράθυρα του χειμώνα...

Καθώς οι σκιές στους δρόμους
μακραίνουν κι απλώνουν,
​πίσω απ΄τα παράθυρα ​του χειμώνα,
τ΄ αχνοφωτισμένα, πόσες και πόσες
ψυχούλες, τρεμοπαίζουν,
σαν κεράκια που γνωρίζουν πως τελειώνουν
μα μέχρι τέλους φέγγουν, όσο μπορούν...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

 

 

Μοναχικός λύκος...

Ουρλιάζουν οι λύκοι απόψε στις στέπες,
η σελήνη - ολόφωτη - βγαίνει βόλτα ψηλά,
μόνος βαδίζω με τα χέρια στις τσέπες,
ένας λύκος κι εγώ που τη νύχτα αλυχτά...

Είναι άδειοι οι δρόμοι αλλά εγώ υποφέρω
απ΄ την θλίψη που μέσα μου ψυχομαχεί,
περπατάω για χρόνια μα ακόμα δεν ξέρω
αν ο κόσμος ειν΄ άδειος ή η δική μου ψυχή...

Η σελήνη αγκαλιάζει τρυφερά την σκιά μου,
σαν γλυκιά αγαπημένη μού κρατά συντροφιά
δίνει φως και στοργή στη βαθιά μοναξιά μου
όπως πέφτει στους ώμους, με μαλλιά ασημιά...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

 

 

Στο τζάκι...

 

 

Εκεί στο τζάκι, που θα καίει τα περασμένα
και θα ζεσταίνει την ψυχή και τα κορμιά μας
θα βυθιστώ, στα μάτια σου τ΄αγαπημένα,
και θα γλυκάνει η ζωή απ΄τα φιλιά μας.

Με τ΄ ακροδάχτυλά μου θ΄ απαλοχαϊδέψω
το θελκτικό σου πρόσωπο και το λαιμό,
κι όταν τη δύναμη θα βρω και αντρειέψω,
μέσα στου στήθους σου θα πέσω τον γκρεμό.

Κι όπως θα πέφτω, όλους τους καρπούς σου,
με χείλη αχόρταγα θα φάω και θ΄ αγγίξω,
ώσπου ανάμεσα, στους εύμορφους μηρούς σου
και στην ζεστή σου την πηγή να καταλήξω...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

 

 

Την ώρα που βραδιάζει...

Τα σύννεφα με σκεπάζουν τρυφερά

κι η νύχτα με στοργή με αγκαλιάζει

όπως βαδίζω με τις σκέψεις μου, νωθρά·

απόβροχο, την ώρα που βραδιάζει.

Μιλάμε για πολλά εγώ κι ο εαυτός μου,

άλλες φορές γελά, κι άλλες φορές στενάζει,

άλλοτε μοιάζει ξένος, κι άλλοτε αδελφός μου·

οι δρόμοι άδειοι πια, την ώρα που βραδιάζει.

Φθινόπωρο ξανά, δεν έχω άλλα φύλλα,

σπουργίτι η καρδιά μες στη νυχτιά φωλιάζει 

να νιώσει ζεστασιά, να φύγει η ανατριχίλα

που έρχεται βαριά, την ώρα που βραδιάζει...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Photo: από εδώ...

Η Κατάρα...

Βυθισμένος στα σκοτάδια θα βαδίζεις

και φορές, σκιές απόκοσμες θα συναντάς

που θα σε κάνουν - μάταια - να ελπίζεις

ότι θα βρεις το Φως, στο δρόμο που τραβάς.

Και κάθε ημέρα θα ψάχνεις τρόπους να γεμίσεις

εκείνο το απέραντο, τ΄ αβάσταχτο κενό σου

ώσπου να έρθει η στιγμή κι η ώρα να μισήσεις

την σάρκα την αχόρταγη, κι αυτόν τον εαυτό σου.

Την κάθε σου στιγμή με δάκρυ θα πληρώνεις

και θα πονάς όταν θα είσαι ευτυχισμένος,

μ΄ αίμα κι ιδρώτα το ψωμί σου θα ζυμώνεις

θα λες πως ζεις, μα θα ΄σαι ήδη πεθαμένος...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Η Θυσία...

Άλικο, γυαλιστερό και αχνιστό σαν λάβα,
κυλούσε από τις πλαγιές τού θώρακά του
πάνω στο λευκό σεντόνι, το αίμα,
μετατρέποντάς το σε πορφύρα πολύτιμη.
Η πληγή - σαν κρατήρας -  έχυνε το πολύτιμο μάγμα της,
αστείρευτη - τόσο που αναρωτήθηκες:
«πού ήταν κρυμμένο τόσο αίμα σε τούτο δω το ύψωμα;
τόση λάβα, σε τούτο δω το κορμί; ».
Τα μάτια του, σαν ήλιοι που δύουν,
στάθηκαν για μια στιγμή πάνω στα δικά σου
και τα διάβασαν...και κατάλαβαν...και γέλασαν...
«αν ξέραμε πόση λάβα κρύβει ο καθένας μέσα του,
θα τους είχαμε κάψει,
αν ξέραμε πόσο αίμα έχει ο καθένας μέσα του,
θα τους είχαμε πνίξει», είπε...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Ταλάντωση...

Όταν το ρίγος και το τρέμουλο της σάρκας, 

με του μυαλού και της ψυχής το ρίγος, 

συνταιριάζουν, η ταλάντωση που δημιουργείται

μπορεί να γκρεμίσει τείχη απόρθητα,

να κονιορτοποιήσει θεόρατες, σιδερένιες πύλες,

να διαλύσει βουνά αιώνια,

και να σχίσει το σκοτεινό παραπέτασμα 

της μοναξιάς και της ματαιότητας...

© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

Το Τίποτα...

Τι πράγμα δύσκολο και ψυχοφθόρο
η διαχείριση του Τίποτα·
χρόνια παιδεύεσαι να το αναδιαρθρώσεις
και συνέχεια σου ζητάει αναχρηματοδότηση.
Μα εσύ, εκεί, αεικίνητος και πείσμων
- όπως το ποντικάκι μέσα στη ρόδα του -
συνεχίζεις, στου Τίποτα τον αγώνα ταγμένος,
δραστήριος, θολωμένος και άδειος,
της σάρκας και του φαίνεσθαι, υπηρέτης,
- όπως ακριβώς σε θέλουνε -
χωρίς να σου περνάει καν απ΄το μυαλό
ότι δεν είναι αυτό η ζωή, αλλά η καταδίκη σου...


© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ...( 28 )

Mε προξενήτρα τη ζωή
παντρεύτηκα από παιδί
τη μοναξιά μου,

που όποτε έπιανε βροχή
και μου πλημμύριζε η ψυχή,
γινότανε στεριά μου.

Μα ξαφνικά ήρθες εσύ,
σαν κεραυνός, σαν αστραπή,
μες στο σκοτάδι,

και μοιάζει τώρα η μοναξιά
σαν κάποια φίλη απ΄ τα παλιά,
σαν περασμένο βράδυ...

© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

Το παράθυρο...

Νιώθω σαν να πέρασα όλη μου τη ζωή
πίσω από το τζάμι ενός παραθύρου
που άλλοτε ήταν γεμάτο από σταγόνες βρόχινες,
άλλοτε πάλι νοτισμένο και θολό απ΄την ανάσα μου,
που δειλά ακουμπούσε πάνω του.
Κάποιες φορές - σπάνιες είναι η αλήθεια -
ένας ήλιος αυγουστιάτικος
ξημέρωνε τις χειμωνιάτικες νύχτες μου
και τότε το παράθυρο έμοιαζε ανοιχτό,
χαρούμενο κι αόρατο.
Γρήγορα όμως έβρισκε τρόπο
να μου υπενθυμίζει την παρουσία του,
πότε με μια αράχνη που διάβαινε αδιάφορη
από την μια πλευρά του στην άλλη,
πότε με μια πεταλούδα
που πεταρίζοντας τα φτερά της
με κοιτούσε απ΄ έξω μ΄ απορία
ή ίσως και με οίκτο,
πότε πάλι, μ΄ ένα τρίξιμο απ΄τον αέρα
που έπεφτε πάνω του με αναίδεια.
Μα τις νύχτες - όλες τις νύχτες,
(με το φως της λάμπας),
το παράθυρο γίνονταν καθρέπτης
που με κοιτούσε κατάματα
μέχρι να βουρκώσουμε κι οι δυο·
κι έτσι βουρκωμένοι και γαλήνιοι,
αποχαιρετιόμασταν...


© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

Φυσάει...

Φυσάει απόψε τόση μοναξιά 

που οι ανέλπιδες ψυχές, 

αναμαλλιασμένες και παγωμένες, 

ζητούν καταφύγιο και θαλπωρή

σε μια ζεστή λέξη, 

σ΄ ένα χάδι απάνεμο,

σ΄ ένα ψήγμα ονείρου...

© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

Φθινόπωρα...

Πώς θα ΄ταν ο χρόνος δίχως Φθινόπωρα
και η ζωή μου χωρίς εσένα μέσα της;

Πίστεψα στη θάλασσα 
και μ΄ έπνιξε... 



                                                                                           

Απλοϊκού...

Ελλάδα...

Ήμουν η ατσάλινη αιχμή στο ξίφος τ΄Αχιλλέα·
στον Δούρειο Ίππο πρόσμενα, το σύνθημα ν΄ακούσω,
κι εκείνος π΄ άναψε φωτιά, στην πρώτη φρυκτωρία.

Η λόγχη ήμουν στα δόρατα, των Μαραθωνομάχων,
κι έγινα ασπίδα αλύγιστη εκεί στις Θερμοπύλες
για να μπορεί ο Άνθρωπος, περήφανος να στέκει.

Στην Σαλαμίνα το έμβολο, ήμουνα στις τριήρεις
κι έγινα θρύλος ξακουστός και δίδαγμα του κόσμου:
όταν το δίκιο πολεμά, ντροπιάζει βασιλιάδες.

Κι ύστερα έγινα χάρακας, στα χέρια του Ικτίνου
και μάρμαρο που μ΄έφερναν, με κόπο, απ΄την Πεντέλη
να μου σμιλέψουν το κορμί, να φτιάξουν Παρθενώνες.

Μα ύστερα έγινα κώνειο, με νίκησε ο φθόνος
και για αιώνες ήμουνα η χλεύη των βαρβάρων,
ώσπου μια μέρα ξαφνικά, βρέθηκα στο Μανιάκι...


© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

Θέλω να σου πω...( 23 )

Θέλω να σου πω... ( 22 )

Ελεγείο...

Ελεγείο

Φουρτουνιασμένος άνεμος που σκούζει και φωνάζει·

λύπη πολύ λυπητερή για να γενεί τραγούδι·

άνεμος άγριος που άθυμα, πνίγει και συννεφιάζει

από καμπάνες νεκρικές όλη τη μακριά νύχτα·

μπόρα πολύ λυπητερή που τα κλωνάρια σπάζει,

βαθιές και μυστικές σπηλιές, ρέματα και λιθάρια

κλαίνε και δέρνονται όλα τους για τ’ άδικα του κόσμου.

Πέρσι Σέλλεϋ (1792-1822)

Μετάφραση: Φώτος Γιοφύλλης

Θέλω να σου πω...( 21 )

Έξοδος...

Θέλω να σου πω... ( 20 )

Προσευχή...

Ο Άλλος...

«Τα γεγονότα, συλλογίζουμουν, ωριμάζουν σήμερα πολύ γρηγορότερα από τους ανθρώπους. Δύσκολο στην εποχή μας ένας νέος να `χει καιρό να συγκεντρωθεί, να βαθύνει την ψυχή του, να βρει τον εδικό του το ρυθμό να τον ακολουθήσει, κι ακολουθώντας τον να ωριμάσει. Αναγκασμένος ο νέος σήμερα να παρακολουθεί τα παγκόσμια γεγονότα που τόσο γρήγορα ξετυλίγουνται κι αλλάζουν, μεταπηδάει χωρίς συνοχή από το ένα στο άλλο, από τη μιαν ψυχική κατάσταση στην άλλη, χάνει κι αυτός κάθε συνοχή, το φυσιολογικό ωρίμασμα καταντά άθλος απραγματοποίητος κι οι διανοούμενοι νέοι μας σήμερα, κι οι πιο εκλεχτοί, σαπίζουν πριν να ωριμάσουν. Γι' αυτό κι έχουν μέσα του τόση ασυναρτησία και πίκρα που του κάκου μάχουνται να τις σκεπάσουν ο κυνισμός, η αδιαφορία ή η φιληδονία.»

Ν.Καζαντζάκης - Ταξιδεύοντας: Αγγλία

Εδώ, στην άκρια της αβύσσου,
την σκοτεινή,
στέκω μονάχος, μα ελεύθερος·
έτοιμος μα και γαλήνιος,
με την συνείδηση ανάλαφρη και φίλη πια
μετά από τόσα χρόνια...

Λαχτάρησα δικαιοσύνη κι αλήθεια
(το μόνο μου, ίσως, έγκλημα)
μα μόνο ψήγματά τους βρήκα, εδώ κι εκεί·
έτσι, έμαθα να ζω με ρινίσματα
και με σταγόνες...

Κάθε ανατολή, έφερνε μαζί της
τον όλεθρο της ελπίδας·
κάθε ηλιοβασίλεμα, την έθαβε,
κι εγώ, να παρακαλάω να σβήσουν
τα φώτα των ανθρώπων στους δρόμους,
για να μπορέσω να δω τ΄αστέρια...


© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

Μνήμες...

28η Eκατομβαιώνος...

Έρχονται κάποια δειλινά 

που ξεκινάω,

με το ακάματο το βήμα

του μυαλού,

και στην αρχαία την Αθήνα

σεργιανάω,

μέλος κι εγώ, ενός περήφανου

λαού.

Νιώθω οικεία με την γλώσσα

και τα ήθη,

σαν Οδυσσέας που βρήκε πάλι

την Ιθάκη,

έτσι μπορώ κι ανακατεύομαι

στα πλήθη

σαν μια σταγόνα που ΄πεσε
μες στο ρυάκι.

Ήταν αρχές καλοκαιριού

που ξαναβγήκα,

ένα απόβραδο γλυκό

σαν πεθυμιά,

τα «βήματά» μου με εφέρανε 

στην Πνύκα

κι όλος ο κόσμος είχε στα χέρια του,

δαδιά.

Μπήκα κι εγώ μες στην πομπή

κι ακολουθούσα,

σε λίγο φάνηκε η πύλη,

η Ιερή,

σαν μαγεμένος ολόγυρά μου

εκοιτούσα

και καταλάβαινα πως ήτανε

γιορτή.

Έβλεπα γύρω μου κοπέλες

με καλάθια

και γέρους που κρατούσανε 

κλαδιά,

δεν έδειχνε κανένας τους

απάθεια

και συμμετείχαν με κατάνυξη

βαθιά.

Βλέποντας τόσο πλήθος

Αθηναίων

και δάδες να φωτίζουνε 

τον Παρθενώνα,

κατάλαβα πως ήταν η γιορτή

των Παναθηναίων

και πως βρισκόμουν στην αρχή,

ενός χρυσού Αιώνα...

© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

Απρίλης 2018...

Θέλω να σου πω... ( 6 )

Μάτια νεκρά...

Είναι τα μάτια σου ψυχρά
και ας γελάς
λες και τα πάγωσε τη νύχτα
ο βοριάς,
λες και τον θάνατο αντίκρισαν
κατάματα,
λες και η πόρτα σου χτυπά
​μες στα χαράματα.​

Είναι τα μάτια σου δυο πέτρες
που ουρλιάζουν
και πότε - πότε, εκεί στις άκρες,
αίμα στάζουν
απ΄της ψυχής σου τα αγιάτρευτα
τα τραύματα
κι απ΄της καρδιάς σου τα υπόγεια
χαλάσματα.

Είναι τα μάτια σου πνιγμένα
μες στη θλίψη,
κάποτε έλαμπαν μα τώρα
έχουνε δύσει,
κι όπως κοιτάζουν τριγύρω
πεθαμένα,
μοιάζουν Θεέ μου, λίγο - λίγο,
με εμένα...


© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

Θέλω να σου πω...(5)

25η Μαρτίου 2018

Σήκω Γέρο...


Πού ΄σαι ωρέ Κολοκοτρώνη,
πού ΄σαι Γέρο του Μωριά,
η πατρίδα βαλαντώνει
και ζητάει λευτεριά!

Ζέψου πάλι τ΄άλογό σου
βάλ΄στη μέση το σπαθί
πάρε τον υπαρχηγό σου
η πατρίδα να σωθεί!

Όμως πριν να ξεκινήσεις
άκου μια συμβουλή,
πριν για τον Μωριά κινήσεις
πέρνα πρώτα απ΄την Βουλή!

© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

Διορατικότητα...

Ντροπή...

Θέλω να σου πω... ( 4 )

Η πόλη...

Σκοτάδι...

Ω σκοτάδι απ΄ όπου κατάγομαι,
σ΄αγαπώ πιότερο και από την φλόγα
που τον κόσμο περιορίζει
λάμποντας για κάποιον κύκλο
που από μέσα του τον κόσμο
κανείς δεν γνωρίζει..
Το σκοτάδι όμως τα πάντα αγκαλιάζει:
μορφές και φλόγες, ζώα κι εμένα,
όπως τ΄αδράξει...
και μπορεί κάποια μεγάλη δύναμη
κάπου σιμά μου να σαλεύει.
Πιστεύω στις νύχτες...


Ράινερ Μαρία Ρίλκε « Βιβλίο των Ωρών»

Θέλω να σου πω... ( 3 )

Άλμπατρος...

Albatross

Πολλὲς φορὲς οἱ ναυτικοί, τὴν ὥρα νὰ περνᾶνε,

πιάνουν τοὺς ἄλμπατρους -πουλιὰ τῆς θάλασσας τρανά-

ποὺ ράθυμα, σὰ σύντροφοι τοῦ ταξιδιοῦ, ἀκλουθᾶνε

τὸ πλοῖο ποὺ μὲς στὰ βάραθρα γλυστράει, τὰ πικρά.

Μὰ μόλις σκλαβωμένα κεῖ στὴ κουπαστὴ τὰ δέσουν,

οἱ βασιλιάδες τ᾿ οὐρανοῦ, σκυφτοὶ κι ἄχαροι πιά,

τ᾿ ἄσπρα μεγάλα τους φτερὰ τ᾿ ἀφήνουνε νὰ πέσουν,

καὶ στὰ πλευρά τους θλιβερὰ νὰ σέρνουνται κουπιά.

Αὐτοὶ ποὺ ῾ν᾿ τόσον ὄμορφοι, τὰ σύννεφα σὰ σκίζουν,

πὼς εἶναι τώρα κωμικοὶ κι ἄσκημοι καὶ δειλοί!

Ἄλλοι μὲ πίπες ἀναφτὲς τὰ ράμφη τους κεντρίζουν,

κι ἄλλοι, γιὰ νὰ τοὺς μιμηθοῦν, πηδᾶνε σὰ κουτσοί.

Μ᾿ αὐτοὺς τοὺς νεφοπρίγκηπες κι ὁ Ποιητὴς πὼς μοιάζει!

δὲ σκιάζεται τὶς σαϊτιές, τὶς θύελλες ἀψηφᾶ·

μὰ ξένος μὲς στὸν κόσμο αὐτὸ ποὺ γύρω του χουγιάζει,

σκοντάφτει ἀπ᾿ τὰ γιγάντιά του φτερὰ σὰ περπατᾶ.

                                                                     

                                                                   Σαρλ Μπωντλαίρ

Η Αστραπή...

Έρωτες κι «έρωτες»...

Απολεσθέντας παράδεισος...

Πικραμένος ἀναχωρητής...

Θὰ φύγω σὲ ψηλὸ βουνό, σὲ ριζιμιὸ λιθάρι

νὰ στήσω τὸ κρεβάτι μου κοντὰ στὴ νερομάνα

τοῦ κόσμου ποὺ βροντοχτυποῦν οἱ χοντρὲς φλέβες τοῦ ἥλιου,

ν᾿ ἁπλώσω ἐκεῖ τὴν πίκρα μου, νὰ λυώσει ὅπως τὸ χιόνι.

Μὴν πιάνεσαι ἀπ᾿ τοὺς ὤμους μου καὶ στριφογυρίζεις

ἄνεμε!

φεγγαράκι μου!

Καλέ μου!

Αὐγερινέ μου!

Φέξε τὸ ποροφάραγκο! Βοήθα ν᾿ ἀνηφορήσω!

Φέρνω ζαλιὰ στὶς πλάτες μου τὰ χέρια τῶν νεκρῶν!

Στὴ μιὰ μεριὰ ἔχω τὰ ὄνειρα, στὴν ἄλλη τὶς ἐλπίδες!

Κι ἀνάμεσα στὶς δυὸ ζαλιὲς τὸ ματωμένο στέφανο!

Μὴ μὲ ρωτᾷς καλέ μου ἀϊτέ, μὴ μὲ ξετάζεις ἥλιέ μου!

Ρίχτε στὸ δρόμο συννεφιὰ νὰ μὴ γυρίσω πίσω!

Κυττάχτηκα μὲς στὸ νερό, ἔκατσα καὶ λογάριασα,

ζύγιασα τὸ καλὸ καὶ τὸ κακὸ τοῦ κόσμου. Κι ἀποφάσισα,

νὰ γίνω τὸ μικρότερο ἀδερφάκι τῶν πουλιῶν!--


Κώστας Οὐράνης - Ποιήματα

Nel mezzo del᾿ cammin...

Nel mezzo del᾿ cammin...

Νά ῾μαι κ᾿ ἐγὼ στὸ μέσο της ζωῆς μου,
μὰ δάσο σκοτεινὸ δὲ βλέπω μπρός μου
κι οὔτε τὸ φάντασμα τοῦ Βιργιλίου,
νὰ γίνει παραστάτης κι ὁδηγός μου.

Οὔτε δάσο, οὔτε φάντασμα! Μονάχα
μιὰ πένθιμη ἐρημία ποὺ μὲ παγώνει.
Ὅσο βαδίζω, τόσο καὶ πλαταίνει
τῆς σιωπῆς ὁ κύκλος ποὺ μὲ ζώνει...

Σὰν ξένη, σὰν ἀπίθανη ἱστορία
σ᾿ ἕνα παλιὸ βιβλίο ἰστορημένη
καὶ ποὺ θαμπὰ τὴν κράτησεν ἡ μνήμη -
ὅλη ἡ ζωή μου, τώρα, ἡ περασμένη.

Μήνυμα δὲ μοῦ ἔρχεται κανένα
κι ἄνοιξη πιὰ καμμία δὲν περιμένω:
στὸ δρόμο τὸ γυμνὸ ποὺ περπατάω,
ὡσότου νὰ πεθάνω - θὰ πεθαίνω!

Κώστας Ουράνης - Ποιήματα

Η έρημος...

Με ρώτησαν ποια είναι η μεγαλύτερη έρημο στη γη,
κι εγώ απάντησα: «αυτή που είναι μέσα μου»...

Ανεπαισθήτως...

​Όλη μου η ζωή μια απέραντη προδοσία,
ένα θέατρο σκιών και μια φάρσα,
ένας αγώνας να βρεθεί κάποια ουσία
ή μια ελπίδα, για να πάρω κάποια ανάσα...