28η Eκατομβαιώνος...

Έρχονται κάποια δειλινά 

που ξεκινάω,

με το ακάματο το βήμα

του μυαλού,

και στην αρχαία την Αθήνα

σεργιανάω,

μέλος κι εγώ, ενός περήφανου

λαού.

Νιώθω οικεία με την γλώσσα

και τα ήθη,

σαν Οδυσσέας που βρήκε πάλι

την Ιθάκη,

έτσι μπορώ κι ανακατεύομαι

στα πλήθη

σαν μια σταγόνα που ΄πεσε
μες στο ρυάκι.

Ήταν αρχές καλοκαιριού

που ξαναβγήκα,

ένα απόβραδο γλυκό

σαν πεθυμιά,

τα «βήματά» μου με εφέρανε 

στην Πνύκα

κι όλος ο κόσμος είχε στα χέρια του,

δαδιά.

Μπήκα κι εγώ μες στην πομπή

κι ακολουθούσα,

σε λίγο φάνηκε η πύλη,

η Ιερή,

σαν μαγεμένος ολόγυρά μου

εκοιτούσα

και καταλάβαινα πως ήτανε

γιορτή.

Έβλεπα γύρω μου κοπέλες

με καλάθια

και γέρους που κρατούσανε 

κλαδιά,

δεν έδειχνε κανένας τους

απάθεια

και συμμετείχαν με κατάνυξη

βαθιά.

Βλέποντας τόσο πλήθος

Αθηναίων

και δάδες να φωτίζουνε 

τον Παρθενώνα,

κατάλαβα πως ήταν η γιορτή

των Παναθηναίων

και πως βρισκόμουν στην αρχή,

ενός χρυσού Αιώνα...

© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης