Α Ν Τ Α Ι Ο Σ

Εδώ, στην άκρια της αβύσσου,
την σκοτεινή,
στέκω μονάχος, μα ελεύθερος·
έτοιμος μα και γαλήνιος,
με την συνείδηση ανάλαφρη και φίλη πια
μετά από τόσα χρόνια...

Λαχτάρησα δικαιοσύνη κι αλήθεια
(το μόνο μου, ίσως, έγκλημα)
μα μόνο ψήγματά τους βρήκα, εδώ κι εκεί·
έτσι, έμαθα να ζω με ρινίσματα
και με σταγόνες...

Κάθε ανατολή, έφερνε μαζί της
τον όλεθρο της ελπίδας·
κάθε ηλιοβασίλεμα, την έθαβε,
κι εγώ, να παρακαλάω να σβήσουν
τα φώτα των ανθρώπων στους δρόμους,
για να μπορέσω να δω τ΄αστέρια...


© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης