Το τέλος...

Έρχεται κάποια στιγμή, που αντιλαμβάνεσαι
ότι τα μάτια σου κοιτάζουν μα δεν βλέπουν·
πως άδειες τρύπες είναι απ΄όπου περνά ο άνεμος,
η ομορφιά, ακόμα και το φως του ήλιου,
και συνειδητοποιείς πως έτσι «τυφλός» θα ζήσεις,
μέχρι τέλους...

Έρχεται κάποια στιγμή, που η ψυχή,
παύει να αντιδρά σε οτιδήποτε,
( στον έρωτα, στη χαρά, στον πόνο),
και τότε συνειδητοποιείς πως - για το υπόλοιπο -
θα πρέπει να την κουβαλάς, όπως ο πολεμιστής
το άψυχο κουφάρι του συμπολεμιστή του...

Κάποιες φορές, το σώμα πριν απ΄τη ψυχή πεθαίνει
και τότε δεν έχουν καμία σημασία πλέον,
ούτε το φεγγάρι, ούτε η άνοιξη, ούτε καν η αγάπη...
 

© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

Το Μάταιο...

Ασυμβίβαστος...

Δεν υπήρξε ακόμα νύχτα που να σε κρύψει
μέσα στην σκοτεινιά της·
μπροστά στα μάτια μου στέκεις ολόφωτη
σαν ποτάμι που το φως
του πρωινού ήλιου το χτυπάει,
σαν μεσημεριανός κάμπος τον Αύγουστο,
σαν μεταλλικό κάτοπτρο που στέλνει το φως του
απ΄το ανοιχτό μου παράθυρο...
Μόνο που χαθήκανε εποχές, καρδιά μου·
εκείνες που μέσα από τα μάτια σου
κανόνιζαν την ζωή μου.
Χαμογελούσες και καλοκαίριαζε,
έκλαιγες και μαραίνονταν τα φύλλα,
αναστέναζες και χειμώνιαζε,
κι όταν με πείραζες με νάζι,
ήξερα πως πλησίαζε η άνοιξη...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης

Ίσως...

Αποκαλόκαιρο...

Το φως του δειλινού ζωγραφίζει
την μοναχική μου σιλουέτα πλάι στο κύμα·
έλα, γίνε άνεμος να ΄ρθείς να με χαϊδέψεις
όπως - ξεχασμένος παραθεριστής του καλοκαιριού
στην έρημη αμμουδιά της ζωής μου - περιπλανιέμαι.
Εσύ κι εγώ μόνοι, εξόριστοι σε τούτον τον πλανήτη,
έτη φωτός μακριά απ΄την αλήθεια,
του έρωτα να παίξουμε τα μάταια παιχνίδια
στις παιδικές χαρές του μικρόκοσμού μας
μόνοι μεταξύ μόνων,
ξένοι μεταξύ ξένων,
έρημοι μεταξύ έρημων...

Τα χέρια μου θα σε μετέφεραν
σ΄ένα σύννεφο ηδονής και πληρότητας·
θα σε άγγιζα σαν να ήταν να μην σε ξαναδώ·
θα φιλούσα κάθε σπιθαμή
τού κορμιού και της ψυχής σου
και θα θώπευα με όλη μου την γλύκα
τις πιο απόκρυφες επιθυμίες σου·
όχι, δεν θέλω να σ΄έχω,
θέλω να μου λείπεις, να σε χάνω,
να σε διεκδικώ κάθε ημέρα, κάθε λεπτό,
κι εκεί, μπροστά στη φοβισμένη θάλασσα,
να σε θυσιάζω με τα χέρια μου
και να σε ανασταίνω με τα φιλιά μου...

 

© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης

 

 

Ήρθες...*

'Ήρθες σε μια δύσκολη στιγμή
όταν όλα γύρω μου ήταν μαύρα,
μου έδειξες αλήθεια και ψυχή
κι ήταν σαν να με τύλιξε μια αύρα.

Τα λόγια σου σαν χάδι τρυφερό
χάιδεψαν στοργικά το μέτωπό μου,
δεν ξέρω αν θα ζήσω ή αν χαθώ,
μα ξέρω ότι είσαι ο άνθρωπός μου.

Ο άπειρος ο χρόνος δεν αρκεί,
οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν,
όλα εκείνα που έχω μέσα στη ψυχή
που θέλουνε να βγουν, να σ' αγκαλιάσουν.

Το δάκρυ μου που βλέπεις να κυλά,
που λάμπει σαν διαμάντι στο σκοτάδι,
δεν είναι από λύπη, είναι από χαρά,
που γνώρισα εσένα αυτό το βράδυ...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

* Από την συλλογή μου «Μηνύματα...»

 

 

Απόψε...

Εφήμερα και αβαθή...

Τα σημάδια...

Πρόοδος...

Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ*...

Θέλω μια νύχτα με πανσέληνο να περπατήσουμε
πάνω στην άμμο της ζωής, ξυπόλυτοι·
να μη μιλάμε
μόνο οι ανάσες μας ν’ ακούγονται
σαν λιτανείας ιερής το πέρασμα·
κι όπως ο Απηλιώτης θα περνά
μέσα απ΄ τα χέρια μας
και τα μαλλιά του
θα μας χαϊδεύουνε τους ώμους,
ίσως μπορέσουμε για λίγο να ξορκίσουμε,
όσα κρατούνε την ψυχή φυλακισμένη...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

                                                                                                   * Από την συλλογή «Μηνύματα...»

 

 

Οι ​δέκα εντολές...

1) Να την νιώθεις δυνατή

μα να θες να την προστατέψεις·


2) να ξέρεις ότι είναι ικανή

μα να θες να την βοηθήσεις·


3) να βλέπεις την γυναίκα

και να διαβλέπεις τον άνθρωπο·


4) να βλέπεις τον άνθρωπο

και να διαβλέπεις το θηλυκό·


5) να την ταΐζεις στο στόμα

και μετά να «τρως» το στόμα της·


6) να την ξεδιψάς

και μετά να την «πίνεις»·


7) να θωπεύεις το κορμί

μα να χαϊδεύεις την ψυχή της·


8) να την στολίζεις με λόγια

μα να την τιμάς με τις πράξεις·


9)​ ​να την λαχταράς

όταν είναι μαζί σου,

κι όταν λείπει

να την νιώθεις δίπλα σου·


10) κάθε σου σκέψη

να την εμπεριέχει,

και κάθε σου επιθυμία

να φωνάζει τ΄ όνομά της...



© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

G

M

T

Y

Ανίχνευση γλώσσαΑγγλικάΑζερμπαϊτζανικάΑλβανικάΑμχαρικάΑραβικάΑρμενικάΑφρικάανςΒασκικάΒεγγαλικήΒιετναμεζικάΒιρμανικάΒοσνιακάΒουλγαρικάΓαελικά ΣκοτίαςΓαλικιακάΓαλλικάΓερμανικάΓεωργιανάΓίντιςΓιορούμπαΓκουτζαρατικάΔανικάΕβραϊκάΕλληνικάΕσθονικάΕσπεράντοΖόσαΖουλούΙαπωνικάΊγκμποΙνδονησιακάΙρλανδικάΙσλανδικάΙσπανικάΙταλικάΚαζακστανικάΚανάνταΚαταλανικάΚινέζικα παραδοσιακήΚινεζική απλοποιημένηΚιργιζιανάΚορεατικάΚορσικανικάΚουρδικάΚρεόλ ΑϊτήςΚροατικάΛάοΛατινικάΛετονικάΛευκορωσικάΛιθουανικάΛουξεμβουργιανάΜαλαγάσιΜαλαγιάλαμΜαλέιΜαλτεζικάΜαορίΜαραθικάΜογγολικάΜπασκίρΝεπαλικάΝορβηγικάΟλλανδικάΟυαλικάΟυγγρικάΟυζμπεκικάΟυκρανικάΟυρντούΠαντζάμπιΠάστοΠερσικάΠολωνικάΠορτογαλικάΡουμανικάΡωσικάΣαμοανικάΣεμπουάνοΣερβικάΣεσότοΣίντιΣινχάλαΣλαβομακεδονικάΣλοβακικάΣλοβενικάΣομαλικάΣόναΣουαχίλιΣουηδικάΣούνταΤαζικιστανικάΤαϊλανδεζικάΤαμίλΤελούγκουΤζαβανεζικάΤούρκικαΤσεχικάΤσιτσέουαΦιλιπινεζικάΦινλανδικάΦριζιανάΧαβαϊκάΧάουσαΧίντιΧμερΧμονγκ

ΑγγλικάΑζερμπαϊτζανικάΑλβανικάΑμχαρικάΑραβικάΑρμενικάΑφρικάανςΒασκικάΒεγγαλικήΒιετναμεζικάΒιρμανικάΒοσνιακάΒουλγαρικάΓαελικά ΣκοτίαςΓαλικιακάΓαλλικάΓερμανικάΓεωργιανάΓίντιςΓιορούμπαΓκουτζαρατικάΔανικάΕβραϊκάΕλληνικάΕσθονικάΕσπεράντοΖόσαΖουλούΙαπωνικάΊγκμποΙνδονησιακάΙρλανδικάΙσλανδικάΙσπανικάΙταλικάΚαζακστανικάΚανάνταΚαταλανικάΚινέζικα παραδοσιακήΚινεζική απλοποιημένηΚιργιζιανάΚορεατικάΚορσικανικάΚουρδικάΚρεόλ ΑϊτήςΚροατικάΛάοΛατινικάΛετονικάΛευκορωσικάΛιθουανικάΛουξεμβουργιανάΜαλαγάσιΜαλαγιάλαμΜαλέιΜαλτεζικάΜαορίΜαραθικάΜογγολικάΜπασκίρΝεπαλικάΝορβηγικάΟλλανδικάΟυαλικάΟυγγρικάΟυζμπεκικάΟυκρανικάΟυρντούΠαντζάμπιΠάστοΠερσικάΠολωνικάΠορτογαλικάΡουμανικάΡωσικάΣαμοανικάΣεμπουάνοΣερβικάΣεσότοΣίντιΣινχάλαΣλαβομακεδονικάΣλοβακικάΣλοβενικάΣομαλικάΣόναΣουαχίλιΣουηδικάΣούνταΤαζικιστανικάΤαϊλανδεζικάΤαμίλΤελούγκουΤζαβανεζικάΤούρκικαΤσεχικάΤσιτσέουαΦιλιπινεζικάΦινλανδικάΦριζιανάΧαβαϊκάΧάουσαΧίντιΧμερΧμονγκ

Η λειτουργία ομιλίας περιορίζεται σε 200 χαρακτήρες

Επιλογές : Ιστορία : Σχόλια : Donate

Κλείνω

Γυναίκες...

Η απαρχή...

Μόνοι...

Ο Δικός μου ο Κόσμος...

Το φίδι...

Αλήθεια και αξιοπρέπεια...

Η Στροφή...

Καλοκαίρι...

Μάνα, γυναίκα, φίλη μου...

Απρίλης

Ούτε φως...

" Η ανεξαρτησία των Ελλήνων πρέπει να αποτελεί πάντοτε αντικείμενο ανησυχίας για την Αγγλία. Γιατί στη θάλασσα έχουν δείξει ως τώρα παραδείγματα τόλμης και μεγάλης αντοχής. Η επιτυχία των ναυτικών της Ύδρας θα μπορούσε να μη μας διαθέσει ευνοϊκά στις ευχές για τη δημιουργία μεγάλου έθνους.
Η Ελλάδα μόνο με το εμπόριο θα μπορούσε να γίνει μεγάλη. Αλλά αν ενωθεί η Κωνσταντινούπολη με το Αιγαίο υπό τη διακυβέρνηση ενός δραστήριου και εμπορικού λαού θα ήταν στον ύψιστο βαθμό επικίνδυνη κατάσταση για τη ναυτική μας δύναμη" .
Frederick S.N. Douglas Άγγλος περιηγητής στην Ελλάδα το 1811

 "Ξένοι Ταξιδιώτες στην Ελλάδα" του Κυριάκου Σιμόπουλου.

Το κρίνο

Μικρό μου κρίνο, επέραστο,
τρυφερό μου λουλούδι,
των ματιών ανθοστόλισμα,
της ψυχής πεταρούδι.

Στης αυγής το ξεκίνημα
και τα μάτια σαν κλείνω,
είσαι συ μες στην σκέψη μου,
γλυκοθώρητο κρίνο.

Μοιάζεις τόσο αγνό και απέριττο
που φοβάμαι να μη σε μολύνω,
γι΄αυτό στέκω κοντά σου, ασάλευτος,
περίστεπτο κρίνο.


© Ανταίος. M. Φραγκούλης

 

 

Άρωμα σκουριάς...

Τότε που οι νεραντζιές μύριζαν ακόμα παράδεισο
και η σκουριά δεν είχε αγγίξει - ακόμα - τις ψυχές,
φάνηκε στην πολιτεία ένας παράξενος άνθρωπος.
Φορούσε στο κεφάλι την Ταπεινοφροσύνη
και είχε τον θώρακά του τυλιγμένο με την Αλήθεια,
την ψυχή μου όμως, την είχε γυμνή κι εκτεθειμένη!
« Κοιτάξτε » έλεγαν τα παιδιά που τον είδαν,
« σίγουρα πρέπει να είναι αλαφροΐσκιωτος ».
Κι έτσι άρχισαν να τρέχουν πίσω του, καθώς διάβαινε
μέσα από τον κεντρικό δρόμο της πόλης, κοροϊδεύοντας τον.
Σαν έφτασε στη μεγάλη πλατεία, είδε μια κρήνη,
που το νερό της στραφτάλιζε στον ήλιο του πρωινού
σαν ασημένιες κλωστές, κι ήχος του, ήταν σαν κάλεσμα
σε γιορτινό τραπέζι.
Μα μόλις έκανε να σκύψει και να μεταλάβει
τον ιδρώτα της μάνας γης, στάθηκε μπροστά του
σύσσωμη η πολιτεία, αμίλητη και σκυθρωπή.
Τότε ήταν που οι νεραντζιές έπαψαν να μυρίζουν παράδεισο
κι η σκουριά, άρχισε να απλώνεται στις ψυχές...

Η πιό σκληρή μοναξιά...

Μια μέρα του Φλεβάρη...

Κι ύστερα, ξαφνικά,
μια μέρα του Φλεβάρη
παραιτήθηκες, παραδόθηκες!
Άφησες τα χέρια σου,
έκλεισες την ψυχή σου...
και χάθηκες.
Σε πήρε μαζί του ο βοριάς
σαν σκόνη από τον δρόμο,
σαν φυλλαράκι αμυγδαλιάς,
σαν χαρτί τσαλακωμένο...
κι ούτε που φώναξες!
Όχι πως είμαι δυνατός, ούτε πιο άξιος,
ο άνεμος όμως - το ξέρω καλά -
τέσσερα χέρια θέλει να πλεχτούν,
να γίνουν σχοινιά, κάβοι γεροί,
για να μπορούν ν΄αντέχουν!


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Το ξέρω...

Ξέρω ότι υπάρχεις, κάπου εκεί,
πέρα απ΄τις θάλασσες του κόσμου
κι απ΄ τις στεριές τις δίκοπες·
πως - σε κάποιο απάνεμο περιγιάλι,
που βάρκα δεν το άγγιξε ακόμα - 
με προσμένεις, καρτερική και σίγουρη, 
σαν την αλήθεια.
Κι εγώ, που όλα τούτα τα γνωρίζω,
μόνο για σένα το ταξίδι συνεχίζω...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Ύμνος εις την υποτέλεια...

Πάντοτε διαιρεμένοι
πάντα, πάντα φθονεροί,
στο συμφέρον σας ταγμένοι
κι η πατρίδα ας χαθεί!

Σας γνωρίζω αιώνες τώρα
δεν αλλάξατε ποτές,
στο χρυσάφι και στα δώρα
ξεπουλάτε και ψυχές!

Για ένα μειδίαμα Ευρωπαίου
για ένα χάδι ατλαντικό,
θάβετε τα περί δικαίου
κι ό,τι είναι εθνικό!

Κι όλο τάχα αναζητάτε
ποιος ο δαίμων της φυλής,
όμως μακριά κοιτάτε
διότι ο δαίμων είσθε εσείς!


              © Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Το μάταιο...

Προσμένοντας το φως να ανατείλει
πάνω απ' τις απάτητες κορφές
της ίδιας τής ψυχής μας,
με πράξεις και λόγια απονενοημένα διαβιούμε
κραυγάζοντας σαν πληγωμένοι λύκοι
τη μοναξιά και τη μοναδικότητά μας,
γλείφοντας ο ένας του άλλου τις πληγές,
που αέναα προβάλουν πάνω στο είναι μας·
άλλες φορές, με λέξεις σαν όστρακα γδερνόμαστε,
χαρίζοντας μια πρόσκαιρη κι επίπλαστη ευτυχία,
μόνο και μόνο για να καταλάβουμε πως,
η μόλυνση του αδύνατου και του μάταιου,
απλώνεται σε κάθε κύτταρο και ιστό
της φθαρτής κι απέλπιδης ζωής μας...

 © Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

 

Όλα...

'Όλα είναι θλίψη...

Κι αυτά που ήρθαν

κι αυτά που δεν θα έρθουν...

'Όλα είναι πόνος...

Κι αυτά που έζησα

κι αυτά που δεν θα ζήσω...

'Όλα είναι άδεια...

Η καρδιά, η ψυχή μου,

η ζωή μου...

'Όλα είναι θάνατος...

Τα πριν, τα τώρα

τα επόμενα...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Αχ ουρανέ...

Αχ ουρανέ...
πόσες και πόσες νύχτες,
πόσες αμέτρητες ώρες
δεν ξόδεψα να σε κοιτώ
μήπως και πίσω από τα σύννεφα,
τα άστρα και τους γαλαξίες σου,
ανακαλύψω μια μικρή ελπίδα, ένα νόημα,
έστω μια βαθιά ανάσα.
Μα εσύ, στέκεις βουβός,
ανέγγιχτος κι απρόσιτος.
Όχι, δεν μου φτάνει που υπάρχεις
όπως δεν μου φτάνει που αναπνέω...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Θέλω να σου πω...(29)

Σήμερα σε σκεφτόμουν όλη μέρα πάλι,
και είναι τόσα πολλά αυτά που θέλω να σου πω
που τα λόγια κόλλησαν στα ακροδάχτυλά μου!
Μακάρι να μπορούσες να διαβάσεις την σκέψη μου,
τότε θα μπορούσες να καταλάβεις το πόσο δύσκολο είναι
να προσπαθώ να σε διώχνω από μέσα της!
Κι αυτό διότι και η παραμικρή υπόνοιά σου,
μου θυμίζει την απουσία σου, την έλλειψή σου,
κι αυτό μου γδέρνει την ψυχή.
Πονάς, αγαπημένη μου, πονάς τα μέσα μου 
μ΄έναν τρόπο μυστηριώδη·
σαν ναρκωτικό και σαν αλήθεια,
ανάγκη δηλαδή και ζητούμενο, ουσία και έννοια.
Προσπαθώ να αντισταθώ στην σκέψη σου
μόνο και μόνο για να υποκύψω στην παρουσία σου...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Απομεινάρια...

Άλλο ένα βράδυ παγωμένο και βαρύ
ήρθε κι απλώθηκε απάνω στην ψυχή μου,
είναι παράξενοι ετούτοι οι καιροί
κι απομυζούν όση απόμεινε, αντοχή μου.

Ψάχνουν τα μάτια μου να έβρουν λίγο φως,
μια υπόνοια ονείρου, μιας ηλιαχτίδας,
μα βρίσκονται μπροστά μου συνεχώς
τ΄ απομεινάρια της προδομένης μου πατρίδας...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Η γοργόνα...

Κι εσύ γοργόνα που αιώνες σεργιανίζεις

μέσα στις θάλασσες του κόσμου και ρωτάς,

αν ζει ο Αλέξανδρος, ο μέγας βασιλέας,

άκου ετούτο αν μπορείς κι άμα βαστάς.


Κάποιος Κοτζιάς κι ένας Τσίπρας τον σκοτώνουνε,

πάνω στα χώματα ετούτα, τα ιερά

και σήμερα - στα σκοτεινά - τον ξαναθάβουνε

κάποιος Δανέλλης, μαζί με κάποια Κουντουρά.


Τώρα γοργόνα μου το μόνο που σου μένει

είναι να κάνεις πέτρα την καρδιά,

για να τη δέσεις στο λαιμό σου, που βουβαίνει

και να βουτήξεις στον βυθό, στερνή φορά...



© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης


«Και ο τριχωτός τράγος είναι ο βασιλεύς της Ελλάδος· και το κέρας το μέγα, το μεταξύ των οφθαλμών αυτού, αυτός είναι ο πρώτος βασιλεύς.»

Προφητεία του Δανιήλ, γραμμένη περ. τον 6ο αιώνα π. Χ, 

που αναφέρεται στον Μ. Αλέξανδρο...

 

 

 

Έστω...

«Επειδή το σωστό και το δίκαιο,
είναι πέρα από κάθε είδους συναλλαγή...»

ΕΣΤΩ
Κι αν τίποτα δεν γίνει,
εσύ το πάλεψες και κέρδισες
τα λίγα δευτερόλεπτα που ένιωσες
πώς είναι το κορμί όταν τεντώνει,
πώς σκάει η καρδιά από το δίκιο,
πώς γδέρνεται ο λαιμός όταν φωνάζει,
πώς μυρίζει η τεστοστερόνη όταν
τα όρια της χαύνωσης έχει ξεπεράσει...

Τιμή και δόξα σ΄ όσους σήκωσαν
για μια φορά τον Άνθρωπο!
Τιμή και δόξα σε εκείνους που η καρδιά,
έσπασε από το δίκιο της!
Τιμή και δόξα σε όλους εκείνους που ο λαιμός
υπέστη ανήκεστο βλάβη!
Τιμή και δόξα σε όσους γνώρισαν,
την χρήση των αδένων του κορμιού τους...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Το απέριττο...

Κάπου χαθήκαμε
μέσα σε λέξεις και νοήματα.
Την ομορφιά του απέριττου
απεμπολήσαμε
και στης ασχήμιας το ναό
θυσίες κάνουμε.
Την ευθεία διαστρεβλώσαμε
και βγήκαμε σε έλη
και σε βάλτους λασπωμένους.
Αντί του κάλλους
υπερίσχυσε ο κάλος
κι αντί του μέτρου,
το χιλιόμετρο ισχύει...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Θέλω να σου πω...

Με δέχτηκες όπως ήμουν,
γυμνός, παγωμένος, σχεδόν νεκρός·
με τη ζεστασιά της ψυχής σου,
με αναζωογόνησες
και με το υγρό, γλυκό φιλί σου,
με ξεδίψασες·
έδωσες πάλι φως, στ΄ αστέρια
και μυρωδιά στην άνοιξη·
δημιούργησες μέσα μου ποτάμια
από λαγαρές σκέψεις κι αισθήματα,
και λιβάδια ολάνθιστα κι αμόλευτα,
από ανθρώπων έργα.
Στο αχνοφέγγισμα των ματιών σου
επαναπροσδιόρισα την ζωή μου
και κατανίκησα τους φόβους
και τις ανασφάλειές μου...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

Υπατία η Αλεξανδρινή...

"Υπατία σεμνή, των λόγων ευμορφία,
άχραντον άστρον της σοφής παιδεύσεως..."
Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς

Ιέρεια εσύ της ψυχής μου·
φλόγα του βωμού μου αέναη·
εύνοια των Θεών προς εμέ τον ασέλαστο·
ανυπέρβλητο φως των ονείρων μου
και κινητήρια δύναμη της σκέψης μου.

Σύμπλεκτα, αλληλένδετα κι αρμονικά,
δεμένα ανύπεικτα το ένα με το άλλο,
πνεύμα Πλάτωνος και σώμα Αφροδίτης,
σε αγαστή μορφή κι ισορροπία...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

"Ετούτα εσκέφθει 

ο δυστυχής Ανταίος
κι εκοιμήθει μακάριος,
ερώμενος κι αναρωτώμενος.."

Παγωνιά..​.

Κι έφτασαν κύματα ανέμου παγωμένα·
πρώτα περάσαν απ' τις στέγες και τις πάγωσαν,
μ΄ αυτή ΄ναι η μοίρα σ΄ ό,τι στέκει πάνω απ' όλα,
πρώτο απ’ τον ήλιο θα καεί και πρώτο θα παγώσει.

Ύστερα η παγωνιά απλώθηκε...
κρυστάλλους γέμισε το χόρτο στην αυλή μας
και δίχως φύλλα στα κλαριά, τα δέντρα έτρεμαν·
ντύσου καλά ψυχή μου να αντέξεις...

Ό, τι ελαφρύ χωρίς ουσία συναντά, το παρασέρνει,
κι ο,τι ισχυρό βρεθεί μπροστά της, το παγώνει.
Θέλει δύναμη κι αγάπη η ζωή για να βαστάξει,
ώσπου να ’ρθεί ξανά, το άλλο καλοκαίρι...



© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης