Θέλω να σου πω...

Με δέχτηκες όπως ήμουν,
γυμνός, παγωμένος, σχεδόν νεκρός·
με τη ζεστασιά της ψυχής σου,
με αναζωογόνησες
και με το υγρό, γλυκό φιλί σου,
με ξεδίψασες·
έδωσες πάλι φως, στ΄ αστέρια
και μυρωδιά στην άνοιξη·
δημιούργησες μέσα μου ποτάμια
από λαγαρές σκέψεις κι αισθήματα,
και λιβάδια ολάνθιστα κι αμόλευτα,
από ανθρώπων έργα.
Στο αχνοφέγγισμα των ματιών σου
επαναπροσδιόρισα την ζωή μου
και κατανίκησα τους φόβους
και τις ανασφάλειές μου...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης