Το ξέρω...

Ξέρω ότι υπάρχεις, κάπου εκεί,
πέρα απ΄τις θάλασσες του κόσμου
κι απ΄ τις στεριές τις δίκοπες·
πως - σε κάποιο απάνεμο περιγιάλι,
που βάρκα δεν το άγγιξε ακόμα - 
με προσμένεις, καρτερική και σίγουρη, 
σαν την αλήθεια.
Κι εγώ, που όλα τούτα τα γνωρίζω,
μόνο για σένα το ταξίδι συνεχίζω...


© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης