Το κρίνο

Μικρό μου κρίνο, επέραστο,
τρυφερό μου λουλούδι,
των ματιών ανθοστόλισμα,
της ψυχής πεταρούδι.

Στης αυγής το ξεκίνημα
και τα μάτια σαν κλείνω,
είσαι συ μες στην σκέψη μου,
γλυκοθώρητο κρίνο.

Μοιάζεις τόσο αγνό και απέριττο
που φοβάμαι να μη σε μολύνω,
γι΄αυτό στέκω κοντά σου, ασάλευτος,
περίστεπτο κρίνο.


© Ανταίος. M. Φραγκούλης