Άρωμα σκουριάς...

Τότε που οι νεραντζιές μύριζαν ακόμα παράδεισο
και η σκουριά δεν είχε αγγίξει - ακόμα - τις ψυχές,
φάνηκε στην πολιτεία ένας παράξενος άνθρωπος.
Φορούσε στο κεφάλι την Ταπεινοφροσύνη
και είχε τον θώρακά του τυλιγμένο με την Αλήθεια,
την ψυχή μου όμως, την είχε γυμνή κι εκτεθειμένη!
« Κοιτάξτε » έλεγαν τα παιδιά που τον είδαν,
« σίγουρα πρέπει να είναι αλαφροΐσκιωτος ».
Κι έτσι άρχισαν να τρέχουν πίσω του, καθώς διάβαινε
μέσα από τον κεντρικό δρόμο της πόλης, κοροϊδεύοντας τον.
Σαν έφτασε στη μεγάλη πλατεία, είδε μια κρήνη,
που το νερό της στραφτάλιζε στον ήλιο του πρωινού
σαν ασημένιες κλωστές, κι ήχος του, ήταν σαν κάλεσμα
σε γιορτινό τραπέζι.
Μα μόλις έκανε να σκύψει και να μεταλάβει
τον ιδρώτα της μάνας γης, στάθηκε μπροστά του
σύσσωμη η πολιτεία, αμίλητη και σκυθρωπή.
Τότε ήταν που οι νεραντζιές έπαψαν να μυρίζουν παράδεισο
κι η σκουριά, άρχισε να απλώνεται στις ψυχές...