Ήρθες...*

'Ήρθες σε μια δύσκολη στιγμή
όταν όλα γύρω μου ήταν μαύρα,
μου έδειξες αλήθεια και ψυχή
κι ήταν σαν να με τύλιξε μια αύρα.

Τα λόγια σου σαν χάδι τρυφερό
χάιδεψαν στοργικά το μέτωπό μου,
δεν ξέρω αν θα ζήσω ή αν χαθώ,
μα ξέρω ότι είσαι ο άνθρωπός μου.

Ο άπειρος ο χρόνος δεν αρκεί,
οι λέξεις δεν μπορούν να περιγράψουν,
όλα εκείνα που έχω μέσα στη ψυχή
που θέλουνε να βγουν, να σ' αγκαλιάσουν.

Το δάκρυ μου που βλέπεις να κυλά,
που λάμπει σαν διαμάντι στο σκοτάδι,
δεν είναι από λύπη, είναι από χαρά,
που γνώρισα εσένα αυτό το βράδυ...

© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης

* Από την συλλογή μου «Μηνύματα...»