Ουρλιάζουν οι λύκοι απόψε στις στέπες,
η σελήνη - ολόφωτη - βγαίνει βόλτα ψηλά,
μόνος βαδίζω με τα χέρια στις τσέπες,
ένας λύκος κι εγώ που τη νύχτα αλυχτά...
Είναι άδειοι οι δρόμοι αλλά εγώ υποφέρω
απ΄ την θλίψη που μέσα μου ψυχομαχεί,
περπατάω για χρόνια μα ακόμα δεν ξέρω
αν ο κόσμος ειν΄ άδειος ή η δική μου ψυχή...
Η σελήνη αγκαλιάζει τρυφερά την σκιά μου,
σαν γλυκιά αγαπημένη μού κρατά συντροφιά
δίνει φως και στοργή στη βαθιά μοναξιά μου
όπως πέφτει στους ώμους, με μαλλιά ασημιά...
© Ανταίος. Μ. Φραγκούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου