Ελλάδα...

Ήμουν η ατσάλινη αιχμή στο ξίφος τ΄Αχιλλέα·
στον Δούρειο Ίππο πρόσμενα, το σύνθημα ν΄ακούσω,
κι εκείνος π΄ άναψε φωτιά, στην πρώτη φρυκτωρία.

Η λόγχη ήμουν στα δόρατα, των Μαραθωνομάχων,
κι έγινα ασπίδα αλύγιστη εκεί στις Θερμοπύλες
για να μπορεί ο Άνθρωπος, περήφανος να στέκει.

Στην Σαλαμίνα το έμβολο, ήμουνα στις τριήρεις
κι έγινα θρύλος ξακουστός και δίδαγμα του κόσμου:
όταν το δίκιο πολεμά, ντροπιάζει βασιλιάδες.

Κι ύστερα έγινα χάρακας, στα χέρια του Ικτίνου
και μάρμαρο που μ΄έφερναν, με κόπο, απ΄την Πεντέλη
να μου σμιλέψουν το κορμί, να φτιάξουν Παρθενώνες.

Μα ύστερα έγινα κώνειο, με νίκησε ο φθόνος
και για αιώνες ήμουνα η χλεύη των βαρβάρων,
ώσπου μια μέρα ξαφνικά, βρέθηκα στο Μανιάκι...


© Μιχάλης (Ανταίος) Φραγκούλης