Δρόμοι...

Τούτ΄ η ζωή δεν μας χωράει, αδελφέ μου·

ποτέ δεν είμασταν του κόσμου τούτου
κι ο κόσμος το ΄ξερε καλά, το είχε νιώσει.
Ένα πέρασμα κάναμε
υμνώντας την αλήθεια και το φως,
μες στο βασίλειο του ψέματος
και του σκότους.
Τραγουδήσαμε με πράξεις,
την ειλικρίνεια και την ευθύτητα
εκεί που η φαυλότητα και η υποκρισία
διαφέντευαν.
Απόσωσε τώρα το κρασί σου, αδελφέ μου·
ντύσου καλά γιατ΄ έχει δρόμο η ψυχή μας
μη με ρωτάς μονάχα που θα πάμε,
είναι οι δρόμοι π΄ οδηγούνε τις ψυχές...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης