Μοναξιά...

Η μοναξιά μου ένα θηρίο αλλοπαρμένο,

άλλοτε στέκεται μπροστά μου και ουρλιάζει
κι άλλοτε έρχεται σαν πλάσμα ερωτευμένο
γέρνοντας πάνω μου δειλά, και μ΄ αγκαλιάζει.

Έτσι κι εγώ, άλλες φορές την πολεμάω
μ΄ όλα τα μέσα που η ψυχή μου διαθέτει
κι άλλοτε πάλι, με λαχτάρα καρτεράω,
στην αγκαλιά της να με πάρει σαν επαίτη.

Το ξέρω πια, όπως το ξέρει και αυτή,
τίποτα πλέον δεν μπορεί να μας χωρίσει,
εκείνη πάντοτε μου στάθηκε πιστή
κι εγώ απόλυτα την έχω αγαπήσει...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης