Έξη και δέκα το πρωί κι εγώ βαδίζω
μέσ΄στην αχλή τού πρωινού και του ψιλόβροχου,
και η σκιά μου να προηγείται ξεθωριασμένη
από το χάραμα της μέρας που ζυγώνει.
Βήμα γοργό και το μυαλό μου μεθυσμένο
απ΄ του καθάριου αέρα το πιοτό, που η πλάση με κερνάει,
και τις φωνές των κοτσυφιών να με καλημερίζουν...
Μια γάτα εκεί στα δεξιά, κατάματα με βλέπει·
το πρώτο χαμόγελο τής μέρας, είναι για κείνη...
Νιώθω το σώμα ζωντανό να χαίρεται κι εκείνο,
σαν φιλαράκι παιδικό που χρόνια μ΄είχε χάσει
και που βρεθήκαμε ξανά, για λίγο, να τα πούμε...
Πόσο την ώρα τούτη αγαπώ και την απολαμβάνω,
που το μυαλό -σε αδράνεια- δεν σκέφτεται
και δεν με κατακρίνει· τόσο, που ακόμα και εγώ,
νιώθω να μ΄αγαπάω...
© Ανταίος. M. Φραγκούλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου