Ζωή...

Πέρασε καιρός από τότε
που με είχα συναντήσει τελευταία φορά.
Ήταν θυμάμαι μια πανσέληνη νύχτα
κι η θάλασσα από κάτω - σαν να κρατούσε την ανάσα της -
ακουμπούσε απαλά τον βράχο που στεκόμασταν.
Είχα ακουμπήσει το δεξί χέρι στον ώμο μου
κι άκουγα σιωπηλός το κλάμα μου
χωρίς να μου μιλώ, χωρίς να μου λέω κάτι·
τι μπορεί να πει κανείς άλλωστε
στην ψυχή του που κλαίει...
Παρόλα αυτά έκανα μια προσπάθεια θυμάμαι,
αν και ήξερα ήδη τις απαντήσεις που θα μου έδινα:
- Η ζωή είναι ωραία!
- Έχει όμως και θάνατο...

- Η ζωή έχει έρωτα!
- Έχει όμως και χωρισμούς...

- Η ζωή έχει μουσική!
- Έχει όμως και θρήνους...

- Η ζωή έχει θάλασσα
- Έχει όμως και πνιγμούς...

Τότε, εκείνη την στιγμή, ένα κύμα
ήρθε και σκέπασε τα πόδια μας
και μια φωνή απροσδιόριστη ακούστηκε:
-Μάθε με!
Ακόμα δεν είμαστε βέβαιοι ποιος είχε μιλήσει,
η θάλασσα ή η ζωή...


© Ανταίος. M. Φραγκούλης