Ανάσταση...

Μόνος τώρα, ήρεμος και γαλήνιος
- σαν πολεμιστής που επιτέλεσε το καθήκον του,
σαν αθλητής που τερμάτισε τον αγώνα του,
σαν ναυαγός που ξεβράστηκε στην ακτή -
κάθομαι αντίκρυ στον ήλιο,
απολαμβάνοντας το πατρικό του χάδι
κι ακούγοντας τον καλπασμό της άνοιξης
που όλο και σιμώνει ακάθεκτη
αδιαφορώντας για τα ανθρώπινα,
για τα ψεύτικα και τα μικρά.
Τούτος ο χειμώνας στάθηκε βαρύς, σαν πένθος,
μα τούτος ο Φλεβάρης, μυρίζει ανάσταση...

© Ανταίος. M. Φραγκούλης