ΜΟΓΚΕΝΣ

Ο Μόγκενς καθόταν εκεί ψηλά και αγνάντευε τη σκοτεινή γη.
Το φεγγάρι ήταν έτοιμο να λάμψει, η ομίχλη κατέβαινε στα λιβάδια.
Όλη του η ζωή ήταν γεμάτη θλίψη, άδεια πίσω, μαύρη μπροστά.
Αλλά έτσι ήταν η ζωή.
Αυτοί που περιφέρονταν τριγύρω ευτυχισμένοι ήταν τυφλοί.
Η δυστυχία τού είχε διδάξει τον τρόπο να βλέπει. Τα πάντα ήταν άδικα και ψεύτικα,
όλη η γη ήταν ένα τεράστιο περιστρεφόμενο ψέμα. Η πίστη, η φιλία, η ευσπλαχνία ήταν ψέματα, όλα ήταν ψέματα. Και αυτό που το λέγανε «αγάπη» ήταν το πιο κούφιο απ΄ όλα τα κούφια πράγματα, ήταν πόθος, πόθος φλεγόμενος, πόθος πυρακτωμένος, πόθος που σιγοκαίει, αλλά πόθος και τίποτε άλλο. Γιατί έπρεπε να το μάθει αυτό; Γιατί δεν μπορούσε να συνεχίσει να πιστεύει όλα τούτα τα εκτυφλωτικά ψέματα; Γιατί αυτός έπρεπε να δει, ενώ οι άλλοι να είναι τυφλοί; Είχε κι αυτός το δικαίωμα να είναι τυφλός, είχε πιστέψει σε όλα όσα μπορούσε να πιστέψει ένας άνθρωπος.
Κι αν οι άλλοι είχαν δίκιο;
Αν ο κόσμος ήταν γεμάτος από χτυποκάρδια και ο ουρανός από έναν γεμάτο αγάπη Θεό; Τότε γιατί εγώ δεν το γνωρίζω, γιατί γνωρίζω κάτι άλλο;
Και αυτό που εγώ ξέρω, είναι διαφορετικό, τόσο άγριο, σκληρό, αληθινό…

ΓΕΝΣ ΠΕΤΕΡ ΓΙΑΚΟΜΠΣΕΝ
«Μόγκενς»